อายไหมที่จะพูดภาษาถิ่นกับคนภาคเดียวกันเมื่อเวลาเจอกัน

ไม่อายค่ะ แถมได้คนรู้จักเพิ่มขึ้นและสามารถติดต่อช่วยเหลือ

แบ่งปันประสบการณ์หรือโอกาสทางธุรกิจได้เป็นอย่างดี

ด้วยค่ะ ถ้าหนักๆอยากพบกันบ่อยๆก็มีชมรมคนพูดภาษาถิ่นเดียวกัน

แล้วระดมทุนทรัพย์และกำลังกาย แรงใจทำประโยชน์เพื่อสังคม

กันได้อีกด้วยค่ะ เช่นการร่วมทอดผ้าป่า/การทอดกฐิน/การทำบุญ

ในพิธีกรรมงานบวช งานแต่ง งานศพฯลฯ

หรือการเปิดร้าน/เปิดบริษัทฯลฯ

แม้แต่การสมัครงานก็มีโอกาสได้งานทำถ้าฝ่ายรับสมัครงานระดับ

ผู้จัดการพูดภาษาถิ่นเดียวกันกับเราเขาุคุยถูกชะตากับเรา

แถมคอยแอบกระซิบบอกเทคนิคสัมภาษณ์งานกับหัวหน้า

ในสายบังคับบัญชาในรอบการนัดสัมภาษณ์ครั้งต่อไปได้อีก

ควรพูด เพราะทำให้เห็นเราเป็นคนรู้จักโครตเหง้าเหล่ากอและมีความภาคภูมิใจในที่มา

หมายเหตุ ผมเป็นคนกรุงเทพฯ

ไม่อายค่ะ

แม้เราไม่ใช่คนที่พูดภาษาถิ่น (เราพูดภาษากลางตั้งแต่เกิด)

แต่เรากลับภูมิใจในภาษาถิ่นด้วยซ้ำ เราชอบลองพูดภาษาถิ่น เช่น ภาษาเหนือ อีสาน ใต้ กับเพื่อนที่พูดภาษานั้น ๆ (เป็นคนท้องถิ่นนั้น ๆ ที่มาเรียนใน กทม.) เราว่าเพราะดีออกนะคะภาษาถิ่นเนี่ย

ภาษาถิ่นเป็นสิ่งหนึà��ˆà¸‡à¸—ี่ทำให้มองเห็นความแตกต่างที่ลงตัวนะคะ

ไม่อายค่ะ ดีด้วยที่ได้พบคนบ้านเดียวกัน

ไม่อายนะ ดูเข้าใจกันง่ายดี ใกล้ชิด คนบ้านเดียวกันพูดจาภาษาเดียวกัน คงเพราะความเคยชิน เมื่อก่อนเคยฟังภาษาท้องถิ่นอื่นๆเวลาเขาพูดกัน ทำไมมันดูเข้าใจลำบากจัง ยังเคยคิดเลยว่าทำไมเขาไม่พุดภาษากลางให้มันเข้าใจกันไปเลย หุหุ เอหรืออยากรู้กันแค่สองคน 555 สำหรับตัวเองพูดภาษาถิ่นได้หลายภาษาเดิมทีเกิดที่กรุงเทพ แต่ไปโตแถวภาคอีสาน (ขอนแก่นอะไรประมาณนั้น) แต่ที่บ้านเราก็จะไม่พูดภาษาอีสานกันนะ แà¸��่ไปอยู่นานๆก็ฟังรู้เรื่องพูดได้บ้างแต่ไม่ถนัด แต่ในบ้านเอง พ่อเป็นคนใต้ก็มีภาษาใต้ แม่เป็นคนสุรินทร์ก็จะพูดเขมรได้ เลยเอาเป็นว่าพอญาติพ่อมาก็จะพูดกันแต่ภาษาใต้ ไอ้เราก็ไม่ชิน ฟังได้บ้างไม่ได้บ้าง พอญาติแม่มาก็เขมรซะงั๊นแต่พอดีว่าฟังมาตั้งแต่เด็กเลยพูดได้เขมรมากกว่าภาษาใต้ 555

แต่มีอีกเรื่องคือภาษาไทยของเราปัจจุบันการใช้ภาษาไทยเองซึ่งก็ถือว่าเป็นภาษาประจำชาติก็ถูกลดความสำคัญลงไปมาก เด็กไทยใช้ภาษาที่กระชับ หรือบางทีผู้ใหญ่ยังงง หรือไม่ก็ไทยคำอังกฤษคำ อันนี้ก้อยากจะขอฝากไว้ด้วยนะคะ

ภาษาถิ่นเป็นภาษาที่น่าภูมิใจครับ ผมไม่เคยคิดอายที่จะพูดภาษาถิ่น ( อิสาน ) และไม่เลือกสถานที่และระดับบุคคลที่เราพูดคุยด้วย แต่ก็ต้องดูโอกาสบ้างเป็นบางครั้ง หากโอกาสที่เป็นทางการเราก็ควรพูดเป็นภาษาที่เป็นทางการครับ

อย่าคิดอายเลยครับ หากคุณไม่พูดเลยซิ ควรน่าอาย

ไม่อายเลยค่ะ ถึงแม้จะมีคนล้อเลียนบ้างเวลาที่ได้ยินเราแต่...เราก็ไม่สนค่ะ เพราะคิดเสมอว่า"เราไม่เคยลืมตัว ไม่เคยลืมว่าเรามาจากที่แห่งใดในประเทศไทยนี้ และคิดเสมอว่า ไม่มีคนใด(ภาคอื่น)จะพูดได้เหมือนเรา แม้แต่ในละครที่เค้าแสดงกันก็ตาม"

คนอื่นก็ไม่สามารถที่จะเลียนแบบได้เหมือน และเราก็ไม่ชอบด้วยกับเพื่อนหรือคนที่เรารู้จัก พอพวกเค้าไปทำมาหากินที่อื่นทีไกลๆ บ้านพอเวลาที่เค้ากลับมาบ้านเกิดเค้า เค้าก็พยายามที่จะพูดให้เป็นสำเนียงกรุงเทพ และทำทีเหมือนว่าพูดสำเนียงบ้านเกิดเค้าไม่ได้ แต่ในใจเราคิดว่า เค้าสตอฯค่ะ แหม....แค่ห่างบ้าน(เกิด)เค้ามาแค่ 20 กิโลเมตร สำเนียงเค้าก็ไม่เหมือนเดิมแล้วค่ะ พลอยเราไม่ค่อยอยากที่จะคุยกับเค้าเล้ย เบื่อความสตอฯค่ะ ไม่ชอบเลยพวกลืมตัว

สำเนียงบ้านเราคือเหน่อค่ะ อิอิอิ คนสุพรรณฯค่ะ

ไม่อายเลย ไม่เคยอาย ต่อให้เรียนจบด็อกเตอร์ก็จะพูดภาษาถิ่น

ทำอะไรแบบเดิมๆทำไมละ ความเป็นผู้ดีไม่ได้วัดกันที่ตรงนั้นซะหน่อย

ขึ้น อยู่กับ คุณอยู่ สถานที่ใดและ อยู่ กับใครด้วยครับ

ถ้าอยู่กันเองก็ เว่า กันไปโลดครับ

แต่ ถ้าอยู่ กับ เจ้านายหรือว่าคนที่ไม่สนิท กัน ก็เว่า ภาษากลางดีกว่าครับ

ถ้าเกิดเว่า ภาษาถิ่น เดี๋ยว หา ว่า นินทาใส่เขา อีก อีก อย่าง คนที่ยืนกับเรา เขา อาจจะอายก็ได้ ที่เห็น เราเว่าถาษาถิ่น

..

ไม่เคยอายเลยครับเพราะว่าพูดมาตั้งแต่เด็กแล้วครับ แต่ถ้าเราไปอยู่อีกในสังคมอีกแห่งหนึ่งที่มีแต่คนต่างภาษาถิ่นก็ควรพูดภาษากลางนะครับ เพราะว่า ถ้าเราพูดภาษาและสำเนียงของเรา คนอื่นเขาจะฟังเราไม่เข้าใจหรือเข้าใจน้อย ผมคิดว่ากรณีนี้เป็นการไม่ให้เกียติเขานะครับ (ถ้าคุยกับเพื่อนบ้านเดียวถิ่นเดียวกันก็พูดภาษาถิ่นของเราไป ถ้าพูดกับคนต่างถิ่นต่างจังหวัดก็ความพูดภาษากลางนะครับ)