คุณกล้ายอมรับการเป็นตัวตนของคุณได้มากน้อยแค่ไหน?

ตอบแบบเข้าใจในชีวิตนะ....ตัวตนที่แท้จริงของเราคืออะไร...การมีตัวตนหรือไม่มีตัวตนสำคัญไฉน...การมีหรือไม่มีตัวตนไม่ใช่สาระสำคัญ..เราต่างหากที่มีอีโก้..ถ้าเราวางอีโก้ลงได้ เราก็จะไม่ยึดติดกับมัน ผมกล้าที่จะแสดงออกว่าผมเป็นใคร ดิดอย่างไร..ในยาฮูรู้รอบผมแสดงตัวตนที่แท้จริง..ใน.360 ผมมีประวัติ รูปถ่าย ว่าผมเป้นใคร..ผมไม่ได้หลบหรือแอบใคร..ผมยอมรับตัวผมเองแค่นี้เป็นพอ สิ่งใดก็ตามที่ไม่ทำให้ผู้อื่นเดื่อดร้อนหรือตัวเองเดื่อดร้อนเป็นสิ่งที่ดี.....

กล้าทำ ต้องกล้ารับ ! สิขอรับ + จริงมะ

ไม่ต้องกลัวหรอกขอรับ และไม่ต้องคอยหลบคอยซ่อนด้วยขอรับ

คนจริงเขาไม่ตีคนด้านหลังกันหรอกขอรับท่าน

สำหรับเรากล้ายอมรับในสิ่งที่ตัวเองทำนะ ถึงจะเป็นคนไม่ชอบเปิดเผยมีโลกส่วนตัวสูง มีความคิดเป็นของตัวเองแต่เมื่อทำอะไรไปก็จะรับผิดชอบกับการกระทำของตัวเองเสมอ เพราะสิ่งใดที่เราทำเราต้องตั้งใจแล้วถึงทำเพราะฉะนั้นผลที่ได้จะถูกหรือผิดต้องยอมรับ

ถ้าเป็นสมัยก่อนที่ยังเด็กยังไม่เป็นผู้ใหญ่พอ เราก็ไม่กล้ายอมรับว่าเราทำ แม้ว่าเราจะรู้ว่าเราเป็นคนทำ และสิ่งนั้นมันผิด

แต่พอโตเป็นผู้ใหญ่เกือบเข้าวัยชรา เรากล้ายอมรับมากขึ้น ถ้าสิ่งไหนผิด แล้วทำให้ใครเดือดร้อน เราจะยอมรับ และขอโทษในสิ่งนั้น แล้วเราจะพยายามชดเชยให้เท่าที่เราสามารถจะทำได้ แม้ว่าสิ่งที่เราชดเชยให้นั้นจะเปรียบไม่ได้กับความรู้สึกที่เขาคนนั้นเสียไป แต่บางครั้งคนเราก็ต้องมีสิ่งที่หลบซ่อน หรือมีมุมส่วนตัว ที่เป็นความลับเฉพาะตัว ที่บอกใครไม่ได้ ซึ่งเราไม่จำเป็นต้องพูดหรือบอกให้ใครฟัง

ตัวตนของเรา คนอื่นจะคิดอย่างไรกับเรา เราไม่สามารถรู้ได้ หรือทำให้ใครพอใจได้ทุกคน ตัวเรา รวมทั้งคนที่รู้จักเราดี รู้ว่าเราเป็นคนยังงัย แค่นั้นก็พอแล้วสำหรับเรา

กล้าเกินร้อยค่ะ คนจริงกล้าทำก็กล้ารับเพราะก่อนที่จะทำต้องมีเหตุผลหรือเหตุจูงใจให้ทำเสมอ ถึงบางทีเหตุผลของเราอาจจะà��‚ัดกับคนอื่นก็ตาม จนโดนที่บ้านหาว่าเป็นมนุษย์ต่างดาวหลงมาเกิด แต่เราเป็นแบบนี้ คนที่คบหากรับได้ก็ดีไป หากรับไม่ได้ก็เป็นเรื่องธรรมดาที่ต้องทำใจค่ะ โลกนี้ไม่มีใคร perfect ค่ะเราเองก็เช่นกัน

สงสารเนอะ บางคนถามคำถามนี้กลับโดนลบ แต่พอเปลี่ยนคนถามกลับไม่โดนแฮะ แบบนี้ Bias นี่นา...

เป็นคน 2 บุคลิกค่ะ คนที่รู้จักเราจริงๆเค้ารับได้แล้วค่ะ อารมณ์ดีและร้ายปนกันตามสภาพการณ์ เพื่อนฝูงรู้ว่าอันไหนชอบ อันไหนจี้จุดบ้าของเรา อันไหนมุมสงบเหมือนกุลสตรี เวลาไหนเป็นนางมาร เราชินกับความบ้าๆบอๆของตัวเอง และเพื่อนฝูงทำใจชินค่ะ 55555

การยอมรับสิ่งที่เราทำ กับ การไม่อยากให้คนอื่นรู้สิ่งที่เราทำมันต่างกัน

เหมือนโจรที่ยอมรับว่าเขาเป็นโจรแต่เขาไมอยากให้ใครรู้

การไม่ยอมรับการเป็นตัวตนของเรา

เกิดจากความสับสนไม่แน่ใจในสิ่งที่อยากจะเป็น

และกลัวการไม่ยอมรับของสังคม

ส่วนใหญ่ยอมรับได้เพราะส่วนใหญ่ตั้งสติก่อนจะทำ

แต่มีบางครั้งทีพลั้งเผลอทำในส่งที่ไม่ควรทำเป็นธรรมของปุถุชน แต่เมื่อรู้วาผิดพลาดก็อย่าย้อนรอยอีกค่ะ

ทำทุกวันให้มีความหมายด้วยการตั้งสติจะทำให้เราได้มีโอกาสทบทวนสนทนากับตัวเองในส่งต่าง ๆ ที่เราทำ

เพราะความไม่กล้าประเชิญกับความจริงนั่นเอง จึงกลายเป็นสีเทา หากมีความเชื่อมั่นแล้ว แล้วปักใจเชื่อลงไปอย่างไม่สงสัยหรือคอนแคลน ก็ย่อมไม่แบ่งรับแบ่งสู้กับใคร ย่อมแยกออกมาเป็นตัวของตัวเองได้อย่างสบายครับ

มากที่สุดเลยล่ะค่ะ เพราะตัวตนของเรานี่แหละที่จะทำให้ชีวิตของเราจะรุ่งโรจน์หรือรุ่งริ่งกันแน่

ยอมรับว่าเมื่อก่อนตัวเองเป็นคนที่คิดอะไรซับซ้อน..และปัจจุบันพยายามคิดแบบไม่ซับซ้อน ตรงไปตรงมา มีหลักการ ทำอะไรตามที่ถูกที่ควร ชีวิตก็ไม่วุ่นวายนะ