อยากทราบประวัติและที่มาของพะโล้(อาหาร)?

เคยเห็นในภาษาอังกฤษเขาเรียกเครื่องพะโล้วว่า "5 เครื่องเทศ"

แต่ถ้าเอาภาษาแต๊จิ๋วแล้ว พะแปลว่าตี โล้(ว) อาจจะเพี้ยนมาจากโละ ได้ไหม?

คือรวมแล้ว เหมือนว่า มีอะไรก็โปะ หรือโยนลงหม้อไป..(อย่าไปสับสนกับ จับฉ่ายล่ะพี่น้อง)

แต่ไปได้เรื่องของคนอื่นมา..เลยขอโขมยมาให้อ่านดังนี้

ตามตำนานกล่าวไว้ว่า

เจ้าพ่อไผ่สุ่ยเอี้ยมีภรรยาชื่อไผ่เสี่ยวเมิ่น ซึ่งเจ้าพ่อไผ่สุ่ยเอี้ยรักและทนุถนอมมาก แต่แล้วไผ่เสี้ยวเมิ่นกลับไปคบชู้สู่ชายกับฮัวซวี่เฉิน เจ้าพ่อไผ่สุ่ยเอี้ยรู้เข้าจึงโกรธมาก จึงได้สาปให้ทั้งสองคนกลายเป็นเป็ด และนำทั้งสองตัวมาต้มแกงกับซีอิ๊วหวานและเครื่องสมุนไพรมากินให้หายแค้น

ด้วยเหตุนี้ หากใครจะไปบนบานอะไรกับเจ้าพ่อไผ่สุ่ยเอี้ย จะต้องนำเป็ดมาเป็นเครื่องเซ่นไหว้เสมอ และเหตุนี้เอง ในศาลเจ้าพ่อไผ่สุ่ยเอี้ยจึงมีแต่เป็ดอยู่เต็มไปหมด ทั้งแบบต้มทั้งตัวและหั่นเป็นชิ้น

ในละแวกศาลเจ้าพ่อไผ่สุ่ยเอี้ย มีสลัมอยู่แห่งหนึ่ง ซึ่งทุกเย็นลูกศิษย์ศาลเจ้าพ่อจะนำเป็ดที่ผ่านพิธีลาเครื่องเซ่นไหว้ ไปมอบให้กับชุมชนสลัมเป็นประจำ ทุกคนในชุมชนนั้นก็ได้รับประทานเป็ดจน��ิ่มหนำสำราญทุกวัน

แต่เมื่อเวลาผ่านไป เจเนอเรชั่นจากรุ่นสู่รุ่น ลูกเด็กเล็กแดงก็เริ่มเอียนกับเป็ดมากขึ้นทุกที เพราะมันไม่มีอะไรอย่างอื่นเลย นอกจากเป็ดต้ม เป็ดต้ม เป็ดต้ม เป็นต้ม และก็เป็ดต้ม วนเวียนอยู่แบบนี้ทุกมื้อทุกวัน หลังจากนั้นเป็นต้นมา พอรถตู้จากศาลเจ้าไผ่สุ่ยเอี้ยขับมาจอดตรงหน้าชุมชนสลัมเมื่อไหล่ คนที่อยู่แถวนั้นก็พูดบ่นเสมอว่า "เป็ดอีกแล้ว เซ็งจังว่ะ" แต่ก็ได้แค่บ่น เพราะถ้าไม่เอาก็หมายความว่าไม่มีอะไรจะกิน

ด้วยเหตุนี้ จึงเป็นที่มาของคำว่า เซ็งเป็ด ซึ่งมีความหมายว่า สิ่งที่น่าเบื่อหรือน่าผิดหวังแต่ต้องเผชิญกับมันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ป.ล. แกงที่เจ้าพ่อไผ่สุ่ยเอี้ยได้นำไผ่เสี่ยวเมิ่นกับฮัวซวี่เฉินมาต้มกิน มีชื่อว่า "แกงพิโรธ" แต่พอนานไป คนไทยก็ออกเสียงเพี่ยนเป็น "แกงพะโล้" ตั้งแต่นั้นมา

ป.ล.2 ขอบคุณที่ไม่เชื่อในเรื่องที่ผมเล่า

ที่มา

http://www.raycity.in.th/board/redirect.php?tid=88...

.