"เราควรอ่านตำรับตำรามากๆ หรือศึกษาพระไตรปีฎก ด้วยหรือไม่ในการฝึกปฏิบัติ"?

ไม่จำเป็น แต่ก็ควรศึกษาหลักการไว้บ้าง พระไตรปิฎกผมก็อ่านแต่อ่านฉบับที่เข้าใจง่าย เทปธรรมะของคูบาอาจารย์ก็ฟัง แต่ที่ฝึกเป็นประจำคือ การดูใจ ตามอารมณ์ให้ทัน และมีสติอยู่กับตัวตลอดเวลาครับ

ลองพิจรณาตัวเองซิครับเริ่มจากการตั้งคำถามที่ตัวเองก่อนเช่นเราเป็นใครเกิดมาจากไหนทำไมต้องเกิดมาทำงานไปทำไมหากพิจรณาแล้วในขณะพิจรณานั้นจิตจะสงบมองเห็นตัวเองว่าทุกอย่างเป็นธรรมหมายความถึงธรรมดา,ธรรมชาติที่มีหลักการที่ว่าความไม่เที่ยงมีเกิดมีดับ(อนิจจัง),ล้วนมีปัญหาอุปสรรค(ทุกขขัง),ล้วนสลายมลายไป(ไม่มีตัวตนหรืออนัตตา)เราจึงทำมาหากินเพื่อยังชีพเพื่อการให้หากเรามีมากพอแก่ครอบครัว,สังคม,ธรรมชาติเราใช้ทรัพยากรก็ควรคืนสู่ทรัยากรนั้นจะเห็นได้ว้่าทุกสิ่ง is nothing

สวัสดีค่ะ

ควรอย่างยิ่งค่ะ เพื่อให้

1 เกิดการใตร่ตรองตาม ทราบวัตถุประสงค์ขององค์ธรรม เพื่อนำปฏิบัติ ทราบองค์ธรรมที่มารับช่วงต่อไป เพื่อความก้าวหน้าในการศึกษา (คำๆนี้ อันที่จริงรวมไว้แล้วทั้งการหาความรู้ และการนำไปปฏิบัติ)

2 เพื่อไม่นำไปสู่สีลัพพตปรามาส ดังเช่น หากเราศึกษาจากพระไตรปิฏก หรือจากตำรา จะทราบถึงเหตุผลต่างๆอันทำให้ไม่หลงงมงาย ดังเช่น "อรรถ" ของการรักษาศีล คือ เพื่อให้กายใจสงบเรียบร้อย ไม่มีเรื่องรบกวน ทำให้จิตเป็นสมาธิได้ง่าย ศีลจึงถูกรักษาเพื่อเป็นบาทฐานของสมาธิ ไม่ใช่เพื่อรักษาแล้วรวบ หรือรักษาแล้วตัดกรรมได้

3 เข้าใจว่าการปฏิบัติอย่างไร จึงควรแก่ฐานะ คือ ปฏิบัติธรรมน้อย คล้อยตามธรรมใหญ่ เช่น

หากยังไม่มั่นใจในภาวะนิพพาน ก็ปฏิบัติธรรมที่พัฒนาตนไปสู่กัลยาณปุถุชน ( http://gotoknow.org/blog/nadrda/300114 )

หากตัดสินในมุ่งหน้าไปในนิพพาน ก็ปฏิบัติธรรมในแนวที่จะละวาง สลัดคืน เช่น สัมมาทิฏฐิ มีทั้งระดับที่เป็นโลกิยะ และโลกุตตระ ( http://gotoknow.org/blog/nadrda/354030 ) การศึกษา จึงช่วยให้เลือกปฏิบัติได้เหมาะกับตน

หรือเมื่อเป็นฆราวาส ควรมีธรรมสำหรับฆราวาสอย่างไร เช่น คิหิวินัย ( http://gotoknow.org/blog/nadrda/384602 )เป็นต้น

4 เข้าใจความถูกต้องของการปฏิบัติธรรม ปัจจุบัน คนเรามักเข้าใจผิดว่าการปฏิบัติธรรมคือการปลีกตัวไปทำสมาธิ หากที่ควรจะเป็น คือการนำธรรมมาใช้ให้เกิดประโยชน์ในชีวิตประจำวัน เมื่อเข้าใจถูกต้อง พระธรรม จึงถูกนำมาใช้ให้เหมาะกับฐานะ อันพัฒนาตนไปสู่ "พุทธะ" คือ รู้ตื่น รู้เบิกบาน อย่างแท้จริง

อนุโมทนากับการศึกษานะคะ

เคยเห็นบางคน ยึดเอาคำในตำราตามความเข้าใจของตัวเอง ไม่ว่าจะนำมาใช้ในการฝึกปฏิบัติหรือไม่ ส่วนตัวเห็นว่า เป็นการกระทำที่ทำให้คำสอนเปà¹��นหมัน

หนึ่ง ตำรา ใช่ว่าจะถูกต้องไปหมดเสียทุกเล่ม

สอง ตำราถูกต้อง ใช่ว่า ความเข้าใจของผู้อ่าน จะถูกต้องไปเสียหมด

ก็เพราะเราเต็มไปด้วยความไม่รู้นั่นเอง อ่านมาก ช่วยเพิ่มพูนความรู้

แต่ความรู้ที่แท้จริงแห่งการปฏิบัติหรือภาวนาในพุทธศาสนา เป็นความรู้ที่รู้เข้าไปภายใน

มิใช่ไปรู้ตามตำรับตำรา

เพราะอะไร

แต่ละปัจเจก มีลักษณะเฉพาะของตัวเอง

ตำราที่เขียนมา โดยใคร ก็คือหนทางส่วนตัวของผู้เขียน

ศึกษาเป็นแนวทาง ไม่ผิด

แต่หากนำมายึดมาถือเป็นกฏเด็ดขาด ย่อมไม่เกิดผลตามที่ควร

อ่านมาก รู้มาก ก็ต้องซักถามผู้รู้จริง ให้กระจ่างด้วย

พระพุทธองค์ตรัสว่า กัลยาณมิตร คือทั้งหมดของพรหมจรรย์

ผู้รู้จริงย่อมคอยกระตุ้นเตือน คอยระวังให้เราอยู่ในแนวทางที่ถูกควรได้

เมื่อเราได้แนวทางที่ถูกต้องแล้ว ตัวเราเอง ย่อมต้องก้าวเดินไปตามทางของตนด้วยความเพียร

ตำรา(ที่ถูก)เป็นเครื่องมือค่ะ เมื่อถึงฝั่งแล้ว เรือ ก็ไม่เอา

รู้ไว้บ้างก็ดีเหมือนกันนะ

ขอให้ท่านมหาจงเจริญ

ยึดแนวทางสายกลาง เรื่องของตำรา การฝึกปฏิบ้ติต้องเน้นๆ หนักๆ คิดว่าน่าจะอย่างนั้นนะครับ

ผลการปฏิบัติเป็นประการใด เล่าสู่กันฟังบ้างนะ...อนุโมทนา ครับ

ควรอย่างยิ่ง ครับ

โดยส่วนตัว ต้องยอมรับว่า การศึกษาจากพระไตรปิฎก(ฉบับภาษาไทย)โดยตรงนั้น ยากมากๆครับ

เพราะมีวิธีการเรียบเรียงประโยคที่คนยุคนี้ไม่ค่อยคุ้นเคย ทำให้เข้าใจยากขึ้นไปอีก

แต่ก็เป็นวิธีทดสอบตัวเราเองที่ดี ว่า เราใจเย็นได้ขนาดไหน มีความอดทนได้ดีพอหรือยัง

หรือว่าถึงขนาดอ่านได้สบายๆโดยไม่ต้องทนอ่าน แสดงว่าใจเย็นขึ้นมากแล้ว