ผิดไหมถ้าเราอ่อนแอและไม่มีแรงจะลุกขึ้นยืนอีกแล้ว?

ผิดค่ะ ผิดที่ไม่รักตัวเอง เอาใจไปผูกติด คาดหวังกับคนที่คุณรักมากเกินไป เมื่อไม่สมหวัง ผิดหวัง ก็น้อยใจ เสียใจ และคิดว่าตัวเองอ่อนแอ ไม่อาจจะทำอะไรได้อีกแล้ว เข้าใจดี และรู้ซึ้งดีค่ะ แต่คุณต้องเข้มแข็ง บอกตัวเองว่า เราจะทำร้ายตัวเองไปอีกนานแค่ไหน จะโศกเศร้า จะหมดกำลังใจ เพราะคนๆเดียว ที่คุณคิดว่าเขาและคุณรักกันมากเหลือเกิน อยากให้คุณมองกว้างๆ รักตัวเองให้มากขึ้น ความรักนั้นหากมันทำให้คุณทุกข์ทรมานปานนี้ นั่นเป็นความรักที่ดี ที่คุณพึงพอใจหรือไม่ ลองปล่อยให้เวลาเดินไป และปล่อยวางสิ่งที่คุณคิดว่าคุณสู้ได้ (แต่บางทีคุณก็ท้อ ดูจากคำถามที่ถามๆมา เราคิดว่าคุณยังไม่เข้มแข็งพอ และยังเดินไม่ถูกทาง)แม้คุณจะบอกว่า คุณและเขารักกันมาก แต่สิ่งที่ทำให้คุณช้ำใจ มันคงไม่ใช่กระมัง

หากคุณคิดว่า จะมีเขา ต่อไป คุณก็ลองปล่อยวางและทำใจยอมรับ คนที่คุณรัก เข้าใจเขา หรือหากมีการพูดกันบ่อยแล้ว ก็ยังเหมือนเดิม คนเราไม่ชอบการฝืนใจหรอกค่ะ อาจทำได้แค่ระยะหนึ่ง สุดท้ายบางอย่างก็เปลี่ยนไม่ได้ คนเราต่างกันค่ะ บางคนเขาก็ยอมทำทุกอย่างเพื่อคนที่รัก แต่บางคู่ไม่ต้องรอ้งขออะไรกันเลย ทำตัวสบายๆ กลับรักกันดี กรณีของคุณมันก็เหมือนกับเดินเป็นวงกลมซ้ำรอยเดิม มันจะทำให้รู้สึกดีหรือไม่

คนที่คิดว่า จะผ่านช่วงเวลานี้ไปไม่ได้ แต่สุดท้ายเขาก็จะผ่านไปได้ ต่างที่ระยะเวลาทำใจ

คนที่เคยผิดหวังมาแสนสาหัส วันนี้มีความสุข ก็มีมากมาย

คนที่ทุกข์ทรมาน วันนี้ยังทุกข์ไม่หาย ก็มีมากมาย

วันนี้คุณอาจหาทางออกไม่เจอ แต่ถ้าคุณนิ่งให้มากขึ้น พิจารณาทุกอย่างอย่างไม่เข้าข้างตัวเองและคนที่คุณรักมากเกินไป บางทีคุณอาจได้คำตอบ หากไม่ได้ ก็ลองทิ้งระยะเวลาไปสักระยะ เวลาบางทีก็ทำให้อะไรๆมันดีขึ้นค่ะ

เราอยากบอกว่า ไม่มีใครรักคุณมากที่สุดเท่าตัวคุณเอง หากคุณไม่รักตัวเอง คุณจะเอาแรงที่ไหน เอากำลังใจที่ไหนมายืนหยัดเข้มแข็ง หนังสือเต็มตู้ ก็ไม่อาจช่วยได้ ตราบใดที่ใจคุณยังคาดหวังและผิดหวังเช่นนี้ หากคุณบอกว่าเข้าใจเขา คุณและเขาเข้าใจกันดี ปรับความเข้าใจกันได้ แล้วทำไมจึงยังทุกข์ นั่นอาจเป็นเพราะ คุณและเขายังไม่ได้เข้าใจกันจริง แต่เพราะรักจึงยอมอดทน อดกลั้นไว้

มันอาจจะเจ็บที่จะเลิกรัก แต่เวลาจะช่วยรักษาใจ ถ้าคุณเข้มแข็งพอ และรักตัวเองให้มากๆ ความรักที่แท้จริงนั้น เขาบอกว่า ให้ทำให้คนที่เรารักมีความสุข หากคุณสองคนทำได้ นั่นแสดงว่า คุณรักกันจริง แต่หากอีกคนทุกข์ทรมาน มันจะมีความสุขได้อย่างไร รักแบบทุกข์ๆ จะดีหรือ ทำไมรักลูก รักพ่อแม่ รักเพื่อน รักพี่น้องจึงไม่เห็นทุกข์เลย เพราะเราไม่มีกิเลสมาเจือปน ไม่มีความรักใคร่มาเจือปน ไม่มีความหึงความปรารถนาที่ฮอร์โมนมันสั่งให้ทำ ถ้าคุณทำใจให้รักแบ���นั้นได้ คุณจะหลุดพ้นค่ะ

เคยผ่านวันเวลาเหล่านี้มาแล้วเหมือนกันค่ะ ทั้งของตัวเองและเพื่อน

คำปลอบใจต่าง ๆ คุณคงได้ยินมามากแล้ว กำลังจากคนรอบข้างคุณก็คงได้มามากแล้ว

ตอนนี้เพียงแค่อยากให้คุณหยุดคิดและถามตัวเองว่า คำปลอบใจเหล่านั้น มันมาจากที่ไหน มาจากใคร และมาจากอะไร ใช่มาจากคนที่รักคุณ แคร์คุณหรือเปล่าคะ

การจบลงชีวิตตัวเองน่ะมันง่าย และมีหลายวิธีให้เลือก แต่ถามตัวเองว่า ถ้าเราตายแล้ว ( หรือโชคร้ายไม่ตาย แต่กลายเป็นร่างที่มีแต่ลมหายใจให้คนต้องคอยดูแลไปตลอดชีวิต) คนที่เค้ารักเราเค้าจะเสียใจ จะเจ็บปวดไปตลอดชีวิตหรือเปล่า เราตายแล้ว มันก็จบจริงงั้นหรือ แล้วความโศกเศร้าเสียใจที่เราทิ้งไว้ให้ข้างหลังที่เขารักเรา พ่อ แม่ ญาติ พี่น้องล่ะ มันจบมั้ย

อยากร้องไห้ ก็ร้องเสียให้พอ แล้วกลับมาเป็นคนเดิม วันนี้เป็นไม่ได้ ก็รอพรุ่งนี้ พรุ่งนี้ยังทำไม่ได้ ก็รอมะรืน ในเมื่อความเจ็บปวดเสียใจที่เราเจอ มันก็ไม่ใช่มาในวันเดียว แต่มันเจ็บปวดสั่งสม จะให้หายเร็วคงเป็นไม่ได้ มันก็ต้องอาศัยเวลารักษาใจเหมือนกัน ไม่ใช่เรื่องแปลกที่เราจะเจ็บนาน แต่อย่าให้มันนานเกินไป คนที่เค้ารักเรา เค้ารอเรากลับมาเป็นคนเดิมอยู่นะคะ ไม่คิดทำเพื่อตัวเอง ก็ทำเพื่อคนที่รักคุณแล้วกัน

ไม่ผิดหรอก แต่เราก็สามารถลุกขึ้นยืนใหม่ได้ ก้พักบ้างก้ไม่เห็นแปลก คนเราไม่ใช้ก้อนหิน จะได้ไม่รู้สึกอะไรเลยนี่น่า เสียใจก็ร้องไห้เป็นเรื่องธรรมดา ถึงยังไงชีวิตเรา ตัวเราเองคือคนที่กำหนด..

คาดหวังมาก....ทุ่มเทใจมาก....ก็ทุกข์มาก ทรมานใจ....ซ้ำซาก....วนเวียนอยู่กับ เรื่องเดิมๆ...ไม่รู้จบ แล้วก็จะตั้งคำถามตัวเอง...ซ้ำซากว่า....ทำไม...ทำไม...และแล้ว.....ก็จะเกิดความรู้สึก....ทรมานสุดๆ...ไม่อาจจะทน....กับสภาวะ อารมณ์แบบนี้ได้อีกแล้ว....อยากจะไปให้พ้นๆ จากสภาพแบบนี้เสีียที ไม่อยากจะรับรู้....ไม่อยากจะมีความทรงจำอันทรมานเช่นนี้....แล้วก็....ไม่อยากจะมีตัวตนในโลกอันยุ่งเหยิงนี้อีกแล้ว....ระวังนะครับ.....วูบเดี���วก็อย่าได้คิด....

พยายามอย่าอยู่คนเดียว....คิดถึง คนที่เขารักคุณ ห่วงใยคุณ มาโดยตลอด ไว้มากๆ....เปลี่ยนบรรยากาศไปท่องเที่ยวชมธรรมชาติ ตามชนบทบ้าง หรือ ร่วมกิจกรรมกับคนหมู่มาก คนใกล้ชิด คนที่ไว้ใจ....จะได้ผ่อนคลาย....เบี่ยงเบนความคิด ให้สนใจเรื่องราวทางด้านอื่นให้หลากหลาย อย่าปล่อยให้จมปลัก วกวน อยู่กับเรื่องราวเดิมๆ...ซ้ำซาก ...ขอให้ผ่านด่านไปให้ได้...สู้ สู้ ครับ...

ลุกขึ้นเหอะ แม่สาวน้อย

ลุงอยากจะบอกว่า

ในส่วนของความเป็นมนุษย์

เรื่องหัวใจสลาย จนคล้ายไม่มีกำลังจะทรงกาย ไม่อยากยืนหยัดอยู่สู้โลก

เป็นเรื่องที่ทุกคนเคยเจอ

แถมยังคิดอีกว่าความทุกข์ของเรา สาหัสนัก เจ๊บปวดกว่าใครในโลก

เป็นเรื่องไร้ "สาระ" ที่สุด ของชีวิต

ลุงเคยเจอนะ ตอนนั้นโลกดูมืดมิด อยากเห็นแสงสว่างเหลือเกิน

พอเวลาผ่านไป

อ้าว...ตูยืนตากแดดทำไมหว่านี่ สว่างโร่เชียว

ไอ้ที่เราว่ามืดมนอนธกาลน่ะ เกิดจากความมืดบอดในใจของเราต่างหาก

ลุกขึ้นเถอะนะ มีเรื่องที่อุดมสาระท้าทายเราอยู่มากมาย ชีวิตแท้จริง เป็นของสนุก

เชื่อลุงสิ

ไม่ผิดหรอกคะเชื่อว่าคนเราทุกคนเคยผ่านช่วงเวลาแบบนี้มาบ้างเข้าใจดีค่ะ สติเท่านั้นที่คุณควรจะมีและจิตใจที่ต้องเข้มแข็งมองให้ถึงอนาคตเข้าไว้ค่ะเชื่อว่ายังมีคนที่เข้าใจและรักคุณคอยเป็นกำลังใจให้ค่ะ

เมื่อทุกข์ที่สุด กำลังใจจากใครหรือกำลังใจจากตัวเองที่เคยส่งให้ใครมันจะยังไม่ช่วยให้เราลดทุกข์ลงได้เลย ความรู้สึกท้ออ่อนแรงไม่อยากหายใจแล้วมันแวบเข้ามาในสมองได้ทุกคนค่ะ แต่��ันจะแวบออกไปในไม่กี่นาทีนั้น และอาจแวบเข้ามาอีกแต่มันก็จะแวบออกไปในที่สุด

อยู่เงียบๆลำพังตัวเองคุยกับหัวใจตัวเองดูนะคะ พักผ่อน ลองคุยกับหัวใจตัวเองดีๆ ไม่ว่าทุกข์นั้นด้วยเหตุอะไร

ชีวิตนี้แสนมีค่าที่ได้เกิดมา...ด้อยประสบการณ์ แต่เข้ามาตอบเพื่อส่งแรงใจกำลังใจให้สู้นะคะ..อย่ายอมแพ้

ไม่ผิดหรอกค่ะ

ช่วงนี้อาจจะเหนื่อยและเครียด

เหนื่อยมากนัก ก็หยุดพักก่อนนะคะ

เป็นกำลังใจให้ค่ะ สู้ ๆ ด้วยนะคะ : )

ยังไม่เคยไปถึงขั้นนั้นพอดีได้พบสัจจะธรรมการปล่อยว่า เรียกว่าปลง ทุกอย่างไม่เที่ยงมีเกิด ตั้งอยู่ และแต่สลายไป จำได้ว่าเคยทุกข์มากกินไม่ได้นอนไม่หลับอยู่เป็นอาทิตย์ ท้ายสุดแก้อะไรไม่ได้ มันผ่านไป ก็จบ กลับมามองย้อนหลังก่อนหน้าที่คิดนั่นนี่ กินไม่ได้ นอนไม่หลับ ปัจจุบันทำไมเราไม่รู้สึกทุกข์ทรมาณเท่าตอนนั้น จึงได้เข้าใจสัจจะธรรมนี้ แล้วก็เริ่มปล่อยวางเวลามีปัญหาก็ตั้งสติ ไม่ไปทุกข์กับมันหาทางแก้ปัญหาซะ แล้วก็ปล่อยวาง

อย่าคิดว่าดีแต่พูดไปอย่างนั้น ไม่เจอกับตัวไม่รู้หรอก ก็จะบอกว่าคุณคิดว่าหมอตรวจเจอเป็นมะเร็งระยะที่ 4 กระจายไปกระดูกและปอดแล้ว คุณว่าน่าตกใจ น่าเครียดหรือเปล่า แต่เรารับทราบอย่างเฉยมากจนพยาบาลหลายคนเวียนเข้ามาถามว่ารู้ตัวหรือเปล่าว่าเป็นอะไร ตลกไหม เราก็ถามว่าทำไม เขาบอกดีจังคนไข้ไม่ฟูมฟาย กำลังใจดี ซึ่งเราก็ไม่รู้จะไปร้องไห้ตีโพยตีพาย แล้วโรคที่เราเป็นอยู่มันจะหายได้หรือเปล่า ตลกมากตอนนี้รักษาหายแล้ว ซึ่งตอนแรกที่ให้คีโมหมอเราก็ไม่แน่ใจว่ามันจะได้ผลหรือเปล่า เขาก็บอกว่าสงสัยคนไข้กำลังใจดีไม่เครียด

อยากบอกว่า ผ่านได้คะ ครอบครัวนะคะ ตัวต.เจอมาแล้ว ทำงานไม่เป็นงาน เหมือนคนไร้สติ และแย่สุดๆเลยคะ อยากให้คุณลิลลี่ เข้มแข็งนะคะ ตัวต. กลับบ้านคะ คนแรกที่นึกได้คือคุณแม่ค่ะ ไปกราบท่านและบอกทุกอย่างที่เกิดกับเราให้ท่านฟัง และได้กำลังใจตรงนี้จากท่านคะ อ้อมกอดสิ่งที่พลาดกับชีวิต คุณแม่เป็นคนแรกที่ทำให้ยืนได้คะ อยากให้คุณลิลลี่สู้ๆนะค่ะ วันเวลาจะช่วยเราได้คะ ���ป็นอีกหนึ่งกำลังใจจากเพื่อนรู้รอบมีให้เสมอคะ

ขอมอบเพลงนี้ให้นะค่ะhttp://www.youtube.com/watch?v=sVHs8mluQnk&feature...

ถ้ามันอ่อนแอเหนื่อยหน่ายขนาดนั้น. ลองพักซักหน่อยอ่าเพ่ิงคิดอะไรอย่าเพ่ิงคิดท้อถอยพัพสักพักใช้เวลาอย่างสงบ ปล่อยตัวสบายๆ ซักพักหายเหนื่อยแล้วอาจมีกำลังใจกำลังกายฟื้นกลับคืนมาได้. แล้วค่อยๆ ลุกขึ้นกลับมาสู้ใหม่อีกครั้ง เอใจช่วยนะครับ"""