สืบเนื่องมาจากคำถามเกี่ยวกับอุเบกขา?

ครึ ครึ ครึ แบ่บ รู้ แต่ไม่รู้จักวาง คนอ่านเขาผ่านตาไปนานแล้ว ไม่ได้ยึด แต่คนถ่ายทอดกลับยึดจนต้องตามเข้าแก้ไข กำ(กริยา) แอนด์กรรม(นาม) มีแต่มือที่ปล่อยแบแล้ว จะกำอะไรได้มั่นที่สุด หุ หุ หุ อุเบกขาก็คืออุเบกขา อย่าพยายามให้มันแตกต่างกัน ความหมายจะเคลื่อน(สับสน) แค่รู้(รูป นาม) แล้ววาง(กริยา เวทนา สัมผัส) วิญญาณย่อมไม่เกิดขึ้น อย่าลืมว่าในชั้นพรหมยังมีใยอยู่เหลืออยู่แม้จะน้อยนิดก็ตาม พรหมวิหารให้ยึด โพชณงค์ให้ปฏิบัติ ลุกโพลงเมื่อไหร่ นั่นแหละ ปลงสังขาร

*ดิน น้ำ ลม ไฟ ก่อเกิดร่าง วิญญาณแทรก แฝงเริ่มต้น

ชีวิตก่อเกิดเป็นคน ท้ายสุดทอดตนกับแผ่นดิน

คืนดิน ไฟ น้ำ ลมไป วิญญาณเร่ร่ายถวิล

หวนหาจรดจ่อยุพิน ยางใยฤาสิ้นใยยาง

ยาง แตะแต้มหัวใจ ยากล้าง ถ่ายถอนฯ

ขอถามเพื่อประโยชน์ยิ่งๆขึ้นไปค่ะ หากสรุปรวมแบบไม่เกิน 2 บรรทัด

เพื่อเป็นการจดจำไว้ ควรจำว่าอย่างไรดี

ขอบคุณคุณAunt Sallyมากค่ะ สำหรับคำตอบโดยย่อ -/\-

ขอเสริมนิดหนึ่ง เผื่อเป็นประโยชน์แก่ผู้อ่านท่านอื่นค่ะ

ในพรหมวิหารนั้น ขึ้นต้นเราจะวางอุเบกขาได้นั้นต้องหมั่นฝึกฝนค่ะ

คือหมั่นพิจารณาเนื่องๆ ว่าสัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม

แต่จิตจะวางอุเบกขาอัตโนมัติมากขึ้น หากเป็นผู้ที่ช่วยเหลือคนอื่นอยู่บ่อยๆ

ทำเต็มความสามารถแล้ว ก็จะเห็นด้วยปัญญาว่าบางคนก็ช่วยได้บางคนก็ช่วยไม่ได้

ยิ่งถ้าปฏิบัติธรรมนั้นจะเห็นภาวะเกิดและดับ ไม่ใช่เรื่องที่เราบังคับได้

เมื่อใจวางอันเกิดจากธรรม ก็วางจากการลุ้นเรื่องอื่นๆด้วย

เพราะมีปัญญาเห็นว่าอะไรๆ ก็หาอยู่ในบังคับเราไม่

-/\- ผิดพลาดขออภัยค่ะ

ธรรมะนี่คงต้องหาความรู้ไม่หยุดนะคะ