เมื่อถึงจุดสุดยอดแล้ว ท่านต้องการอะรอีก?

ปุถุชน คือคนทั่วไป-คนส่วนใหญ่ มีตัณหาคือความโลภ ไม่รู้จักพอหรอกครับ

คนอิสานบอกว่า "เมืองพอไม่มี มีแต่เมืองพล" แค่เรื่องเงินเรื่องเดียวก็ไม่รู้จักพอ

ตอนนี้ "จุดสุดยอด" ของแต่ละคน แตกต่างกัน

บางคนอาจคิดว่าชีวิตนี้สิ่งที่ต้องการมากที่สุด คือถ้าถูกล็อตเตอร์รี่รางวัลที่ 1 ซัก 3 ใบ ชีวิตก็คงถึงจุดสุดยอดแล้ว

แต่มันจะจริงหรือเปล่า อาจจะดีใจมีความสุขอยู่แค่ 2 ปี แล้วก็เริ่มอยากมีเงินซัก 100 ล้าน ( รถบางคัน บ้านบางหลัง ที่มหาเศรษฐีเขามีกันมันราคา 100 ล้าน ) เมื่อมี 100 ล้าน ซักพักก็อาจอยากได้ 1,000 ล้าน

( บางคนเขาเป็นนายกรัฐมนตรีมีแสนล้านแล้ว ยังไม่พอ ยังไม่มีความสุขเลยค��ับ )

ถ้าควบคุมด้วยสันโดษได้เมื่อไร ก็จะรู้จักพอ

สันโดษ คือ ความพอใจในสิ่งที่ตนเป็นอยู่มีอยู่ อยู่อย่างพอเพียง

เมื่อใดก็ตามที่เราสามารถทำใจให้พึงพอใจในสิ่งที่มีอยู่เป็นอยู่ในปัจจุบัน เมื่อนั้นเราก็มีความสุขทันที ไม่ต้องการอะไรอีก โดยไม่ต้องรอถึงจุดสุดยอด

• ¤*¨¨*¤.¸¸. ..¸. ☼

\¸. ทรงพระเจริญ .¸¸.

.\¸.¤*¨¨*¤ .¸¸.¸.¤

..\

☻/

/▌

/ \

ถ้าตัวเองถึง จุดสุดยอดแล้ว

ก็น่าจะช่วยให้คนอื่นถึงจุดสุดยอดบ้าง

ไม่งั้นถือว่าเอาเปรียบกันนะ

คนเราไม่ได้อยู่และเติบโตมาโดยลำพัง

ค่าใช้จ่ายที่สังคม ได้จ่ายให้มนุษย์คนหนึ่ง ซึ่งอยู่ร่วมในสังคมด้วยกัน

มูลค่ามันอาจมหาศาลเกินกว่าที่คุณจะคิดถึง

การถือกำเนิด ดำรงค์อยู่ และจนวันตาย ของคนๆหนึ่ง

แม้ไม่คิดถึง โดยหน้าที่ของรัฐ ที่ต้องจ่ายให้เรา

สังคมได้จ่ายให้เราไว้ก่อนเยอะครับ

ชาวนาในท้องทุ่ง กรรมกรบนยอดตึก นายแบงค์ พ่อค้าในตลาดหุ้น

ทหาร ในแนวหน้า คนเก็บขยะ นักบวช หรือ ข้าราชการ

ทุกคนต่างทำงาน และได้สร้างมูลค่าส่วนเกินให้เกิดขึ้น

(คือผลจากการทำงานที่มากเกินกว่า ค่าจ้าง เงินเดือน ที่ได้รับ)

มูลค่าที่มองไม่เห็นอันนี้ เป็นสิ่งที่หล่อเลี้ยงเราอยู่

เพื่อให้สังคมดำรงค์อยู่ได้ เป็นปึกแผ่น

เราไม่ต้องเป็นอย่าง แทนซาเนีย เฮติ

เอธิโอเปีย เป็นชนเผ่าเร่ร่อน ชนกลุ่มน้อย

หรือปราศจาก ชาติประเทศ เขตแผ่นดินอันพอจะอยู่ได้อย่างทุกวันนี้

แน่นอนรวมทั้งที่ พระมหากษัตริย์ และบรรพบุรุษของเราได้สร้างชาติมาในอดีตด้วย

ดังนั้น หากเราไปถึงจุดสูงสุดของชีวิต ซึ่งไม่ปราถนาจะได้อะไรมากไปกว่านี้แล้ว

สิ่งที่ควรทำต่อ

ก็คือใช้หนี้ แผ่นดินเกิด และคืนดอกผลที่ได้ให้เราเหยียบไต่ไปจนถึงยอดบ้าง

ด้วยเหตุอันนี้หากจะได้ไปถึงจุดสุดยอดแล้ว

ผมคงไม่อยู่บนนั้นคนเดียวหรอกครับ

คงคืนกำไรให้สังคมบ้าง เท่าที่พอจะทำได้

แม้จะไกลไปหน่อยนะ ไอ้จุดสุดยอดนี่ มันอยู่ตรงไหนหนา

ตอนนี้มีครบปัจจัยพื้นฐาน แต่ก็ยังไม่คิดว่าตัวเองไปถึงจุดสุดยอด ถึงแม้จะมีตำแหน่งทางสังคมบ้างแล้วก็ตาม คิดว่าจะถึงจุดหันหลังกลับหรือจุดหยุดพักกลางทางมากกว่าเดินหน้าไปให้ถึงจุดสุดยอดนั้น เพราะมองไม่เห็นว่าจะมีอะไรเป็นรางวัลที่ดีกว่าสำหรับชีวิต นอกจากความรู้จักพอที่อยู่ในมือตอนนี้

ถ้าถึงจุดนี้แล้ว ก็คงแค่ดูแลตัวเอง และดูความสำเร็จของลูกหลานต่อไป เข้าวัดฟังธรรมเป็นเครื่องจรรโลงใจคะ ทำบุญถือศีล เป็นสิ่งที่ดีนะ ถ้าปล่อยว่างได้ หมายถึงไม่โลภ หลุ่มหลง ก็คงเพียงพอและพอเพียงคะ

สำหรับเรา "ชีวิต"ความเป็นอยู่ อ��¸¢à¹ˆà¸²à¸‡à¹€à¸Šà¹ˆà¸™à¸—ุวันนี้ก็พอแล้ว จ้ะ,

..ถือว่า"สูงสุด"สำหรับชีวิตคนเมือง ของเราแล้ว เพราะอย่างไร"ตายไป"ก็เอาไปด้วยไม่ได้...มะ.

ถ้ามีทุกอย่างๆที่คุณยกตัวอย่างมาแล้วนี้ ถัดมาก็น่าจะเป็นเรื่องของสังขาร คนบางคนก็ไม่อยากแก่ไม่อยากจะดูเหยี่ยวย่น ก็ไปทำศัลยกรรมให้สวย หล่อ ดูเด็กกันไป หรือไปพยายามทำร่างกายให้แข็งแรง โดยการไปหาซื้อยาบำรุงมากิน เรียกง่ายๆว่ายังไม่ปลง และยังไม่พร้อมจะวางมือ หรือตายนะล่ะค่ะ ก็คงอยากจะมีชีวิตอยู่กับลูกหลานให้นานเท่าที่จะทำได้ด้วย และก็อยู่ดูความสำเร็จส่วนตัวที่เขาได้สร้างได้หามาด้วยความเหนื่อยยากนะค่ะ

มีใครในโลกนี้ถึงจุดสุดยอดแล้วบ้าง

แค่ไหนคือจุดสุดยอด เราวัดได้หรือ

มันไม่เท่ากันหรอกค่ะ

พอแล้ว คือจุดสุดยอดของแต่ละคน

ถ้าเป็นดิฉันก็ยังไม่พอค่ะ

แต่ถ้าพอเมื่อไหร่ ก็คงอยากสันโดษหรือจากโลกนี้ไปอย่างสงบค่ะ

จุดสุดยอดไม่มี มีแต่คนแกล้งถึงจุดสุดยอด และบอกว่าว้าเหว่เพราะมองขึ้นไปเห็นแ��¸•à¹ˆà¸—้องฟ้า พวกงี่เง่าอยู่ข้างล่างกันหมด ต้องก้มหน้ามาดูถึงจะเห็น

ความต้องการของคนนั้นไม่มีที่สิ้นสุด เมื่อถึงจุดสุดยอดของชีวิตคงต้องการลมหายใจที่สะอาดและสังขารที่แข็งแรงเพื่อจะอยู่บนพื้นฐานของชีวิตอย่างมั่นคงคง และถ้าจะจากไปของชีวิตขอให้ไปอย่างสงบไม่รู้สึกเจ็บปวดโดยหลับอย่างมีความสุขค่ะ

ลมหายใจยังไม่สิ้น ก็ต้องดิ้นต่อไป..........