สภาพแวดล้อมเปลี่ยนไปคุณยังจำบ้านตัวเองได้ในแบบใหนกันบ้างค่ะ?

บ้านในอดีตที่ผ่านๆมา..มันก็แค่บ้านสมมุติ

จำได้ แต่เหมือนไม่ไ่ด้จำ เพราะสภาพแวดล้อมรอบบ้านจะเปลี่ยนไปเสมอ

ร้านก๋วยเตี๋ยวที่เคยกิน ก็กลายเป็นร้านขายลาบ

ป้อมยามตำรวจตรงข้ามหน้าบ้านที่เคยเบียดทางเดินเท้าที่แสนแคบ

เดี๋ยวนี้ก็ปิดสนิท กลายเป็นที่จอดรถมอเจอรไซค์รอซ่อม

ร้านตัดผม กลายเป็นร้านทำโรงศพ

ถึงคำว่าโรงศพ นึกขึ้นได้ว่า

บ้านจริง บ้านสุดท้าย ก็คงกว้างยาวแค่โรงศพ

แต่มันก็คงเป็นแค่ทางผ่านไปสู่เชิงตะกอน

ก่อนไปเป็นเถ้่าถ่านลอยๆจมๆอยู่ที่ปากน้ำแหลมสิงห์เมืองจันท์

ถึงเวลานั้น..คงได้ว่ายน้ำไปต่างประเทศ ทั่วโลก

ได้ตามใจนึก..โลกนี้คือบ้านของผม

.

ทุกอย่างเหลือไว้แค่เพียงภาพถ่ายและความทรงจำค่ะ

บ้านที่เเคยอยู่มาตั้งแต่เกิด ลูกสองคนก็เกิดและโตที่บ้านหลังนั้น เพิ่งถูกรื้อทิ้งไม่เหลือซากเมือไม่กี่เดือนมานี้ ปีนี้นับเป็นปีที่เกิดความเปลี่ยนแปลงในชีวิตมากมายจริง ๆ

คงมีแต่ภาพถ่ายและความทรงจำเท่านั้นที่เหลืออยู่ วันนี้แม้ทุกสิ่งทุกอย่างว่างเปล่า แต่แจ่มชัดในความทรงจำ

หายไปประมาณ 4 เดือน ขอต้อนรับที่กลับมาเยือนบ้านครับ หลายอย่างก็เปลี่ยนไปนะครับ

ไปทำศัลยกรรมตกแต่งหน้าไหม่มาหรือครับ? ดูหน้าตา sexy ขึ้นตั้งเยอะ อิอิ

ช่วยเผยชื่อหมอคนนี้ให้ด้วย เผื่อว่ามีใครอื่นที่สนใจ ก็จะแนะนำต่อๆไปได้ เจ๋งดี ครับผม

" บ้านไม่เปลี่ยน " น่ะค่ะ

ที่เปลี่ยนไปบ้างอาจเป็นเพราะ

มี " สมาชิกภายในบ้าน " เพิ่มขึ้น

บรรยากาศก็เลยเปลี่ยนไปบ้างค่ะ

หากเปรียบเทียบกับแต่ก่อน

ที่มี.............บรรยากาศ

" มาคุ "

" ช้งเช้ง "

" โฉ่งฉ่าง "

" มุทะลุ ดุดัน จนเลือดสาด "

" อารีอารอบ "

" สนุกสนาน เฮฮา "

และ...........

" เศร้า " บ้าง

แต่ยังงัย ซะ

บ้านหลังนี้ก็ยังไม่เคยเปลี่ยน

ยังมี " ความอบอุ่น " ให้แก่ทุก ๆ คน

และ...................

รอวันกลับมา " เยี่ยมเยียน " บ้านหลังนี้จากทุก ๆ คน ค่ะ

...........ฮึฮึฮึฮึ............

" ยังไง...ก็บ้านเรา "

. Music Video เฉลียง .

http://youtu.be/QNwZY53rDCU

.................................................................

อ้าว..หายศรีษะไปไหนมาตั้งนานนังหนูู ไม่รู้รึไงว่าพวกลุงป้าน้าอาเค้าคิดถึง เดี๋ยวนี้มีพี่มีน้องใหม่ๆเพิ่มขึ้นหลายคนด้วยนะ แล้วนี่กินข้าวกินน้ำรึยัง ไปหาอะไรในครัวกินก่อนไป๊ แล้วเดี๋ยวมาอัฟเดทข่าวให้ฟังหน่อย อิอิ ^___^

อาจจะเป็นเพราะแต่ละคนถึงจุดอิ่มตัว(อยู่ป.6 ป.7 เป็นส่วนใหญ่) ก็ไม่ค่อยมาเรียน

"บ้าน"หากเป็นบ้านเก่าเคยเกิด ก็คงเหลือแต่ภาพถ่าย ไม่มีความทรงจำ เพราะมันจำไม่ได้ ตอนนี้บ้านนั้นถูกลื้อถอนตามสภาวะที่เปลี่ยนไป หากเป็น"บ้าน"ในรู้รอบ ถึงแม้มันจะเหงาไปบ้าง เนื่องจากคนคุ้นเคยห่างหาย แม่เราก็ยังกลับมาบ้างเป็นบางครั้ง ซึ่งส่วนใหญ่ก็เข้ามาอ่านๆ แล้วก็ผ่านไป บางครั้งก็เข้าตอบบ้าง ตามอารมณ์ ส่วนปัญหา หรือคำถาม ไม่ค่อยได้ถาม ไม่ได้แปลว่าไม่มี..แต่มันมีมากจนไม่รู้จะถามอะไร!

ความรู้สึกที่มีต่อ"บ้าน"ในรู้รอบ ยังคงเหมือนเดิม คืออบอุ่นด้วยมิตรไมตรี ยังมีกำลังใจ มีความรัก ความฝัน มีความสนุกสนานไม่เปลี่ยนแปลง...หากแต่บางทีด้วยความจำเจ ก็มีเบื่อบ้างกับบางคำถาม เลยหนีไปวิ่งเล่นที่อื่นบ้าง ที่มีแต่ความสนุกสนาน มีเสียงหัวเราะ(คนเดียวหน้าจอ)แต่งัยก็ไม่เคยลืมบ้านเก่าที่ทำให้เราได้รุกขึ้นสู้...ด้วยกำลังใจ

มันพูดไม่ออกบรรยายไม่ถูก ตื้นตันในอก น้ำตาตกใน คิดถึงบ้าน

จำแต่เพียงภาพเลือนลางสมัยยังเป็นเด็กเล็กๆพ่อแม่พี่น้องอยู่ครับถ้วนบริบูรณ์ในบ้านครึ้งตึกครึ้งไม้สองชั้นใจกลางเมืองเลยก็ว่าได้ปล่อยโล่งไม่มีรั้วด้านหน้ามองเห็นต้นไม้ใหญ่หลายต้นโดยเฉพาะต้นทองหลางที่ที่มักจะมีร่องรอยของงูลอกคราบอยู่บ่อยๆมีทางเดินเล็กๆเข้าออกจากบ้านไปยังถนนซอยซึ่งปัจจุบันกลายเป็นเมืองคอนกรีตไปแล้วและภาพที่ว่าก็เริ่มต้นไม่ได้เลยกลายกลืนไปเป็นถนนหนทางมีแต่รถยนต์วิ่งไปมาขวักไขว่ที่ว่างบริเวณนั้นไม่เหลือให้เห็นกันแล้วแม้แต่บ้านเราบ้านเพื่อนบ้านต่างๆครับคิดแล้วทำให้รู้สึกซึมๆนี่แหละคือความเปลี่ยนแปลงของสังคม

ยินดีต้อนรับการกลับบ้านครั้งนี้จ้ะ..

สภาพแวดล้อมเปลี่ยนแปร อย่างไรก็ไม่สำคัญ แต่ผู้คนในบ้านนี้และข้างบ้านก็ยังอยู่ยั้งยืนยงจ้ะ..