"ความเชื่อ""ศรัทธา""ความรู้"คุณคิดว่าสิ่งไหนสำคัญกว่ากันเพราะอะไร?

ความรู้ หรือปัญญา สำคัญที่สุด

(1)ความเชื่อ มนุษย์สมัยก่อนโคเปอร์นิคัสเชื่อว่าโลกแบน(ปัจจุบัน?)

(2)ศรัทธา มนุษย์ในยุคก่อนโคเปอร์นิคัส"ศรัทธา"ในคริสศาสนา เชื่อว่าโลกแบนตามความเชื่อเดิม(เพราะรู้สึก?)และเพราะศรัทธาในคำสอน ความศรัทธาก่อให้เกิดความเชื่อว่าโลกแบนแนบแน่นยิ่งขึ้น

(3)ความรู้ โคเปอร์นิคัส นำมาสู่ข้อพิสูจน์ว่าโลกกลม เกิดเป็นองค์ความรู้ใหม่มีวิธีการพิสูจน์ที่โต้แย้งไม่ได้(ปัจจุบันมีภาพถ่ายดาวเทียม)

ตามข้อ(1) เป็นความเชื่อจากประสาทสัมผัสและสามัญสำนึก ว่าหากโลกกลม เราก็คงหัวหกก้นขวิด ตีลังกายืนอยู่ได้อย่างไร แล้วทำไมไม่หลุดตกไปจากโลก ฯลฯ ขัดต่อสามัญสำนึกของมนุษย์

ตามข้อ(2)เป็นศรัทธาที่ไ่ม่ได้เกิดจากองค์ความรู้ แต่เป็นศรัทธาที่เกิดจากความเชื่อในคำภีร์ และบาทหลวงนักสอนศาสนา

ตามข้อ(3) ความรู้ก่อให้เกิด"ศรัทธา"ในวิทยาศาสตร์กระทั่งกลายเป็นศาสดาองค์ใหม่ ที่อะไรๆต้องพิสูจน์ได้จึงจะเชื่อถือ นักวิทยาศาสตร์ที่เชื่อในองค์ความรู้ทางวิทยาศาสตร์ เริ่มปฏิเสธความรู้ที่เกิดจากศรัทธา เท่ากับว่า เริ่มปฏิเสธพระเจ้าและคัมภีร์ แต่...

วงการวิทยาศาสตร์เคยปฏิเสธว่า แสงเป็นอนุภาค"หรือเม็ด curpuscles"ดังที่นิวตันเคยมีญาณทัศนะเอาไว้ เพียงเพราะว่า ยังไม่มีทฤษฎีและอุปกรณ์รองรับในขณะนั้นๆ รวมถึงว่า...

วิทยาศาสตร์ไม่อาจพิสูจน์สิ่งที่ไกลเกินอุปกรณ์หรือเครื่องมือตรวจจับวัดได้ เช่น สมัยหนึ่งก็ว่า ปฏิอนุภาคไม่มีอยู่จริง พลังงานมืด หรือสสารมืดไม่มีอยู่ ฯลฯ เพราะไม่มีทฤษฎีรองรับ หรือไม่มีเครื่องมือตรวจจับวัดได้ นั่นคือ คนที่ศรัทธาในวิทยาศาสตร์จะปฏิเสธ(ความจริง)ไว้ก่อน หากยังพิสูน์ไ่่ม่ได้ แม้สิ่งนั้นจะเป็น"ความจริง"ก็ตาม

เช่นกัน "กรรมและวิบากกรรม" เป็นเรื่องซับซ้อนเรื่องหนึ่่งที่"วิทยาศาสตร์"ยังอาจยังไม่อาจใช้เครื่องมือพิสูจน์ได้ในปัจจุบัน แต่ก็อาจมีหนทางพิสูจน์ทางวิทยาศาสตร์ผ่านการ ระลึกชาติ ที่มีการศึกษาอย่างเป็นวิทยาศาสตร์ ฯลฯ

กรณีพุทธศาสนา

ความเชื่อ คือเชื่อตามที่ได้ยินได้ฟังมา ตามบิดามารดา ฯลฯ เช่นว่า ทำบุญสังฆทานคือ"ถังเหลือง"ทำแล้วได้บุญมาก นั่นคือ ความเชื่อเป็นศรัทธาอ่อนๆที่สักแต่ว่าเชื่อ เพราะยังไ่ม่เ็ห็นผลที่ชัดเจน

ศรัทธา คือ ศรัทธาที่ประกอบด้วยความเชื่อ แต่มิได้ใช้ความรู้หรือปัญญามานำศรัทธา ทำให้หลงเข้าใจว่า การถวายถังเหลืองคือถวายสังฆทาน ถวายแบบอื่นไม่เรียกว่าถวายสังฆทาน ฯลฯ แต่สำหรับผู้มีความรู้หรือปัญญาก็ปฏิบัติด้วยอาการที่แตกต่างออกไป หรือ การเข้าใจว่าปล่อยนกปล่อยปลาเพื่อต่ออายุชีวิตตนตามคติที่สอนต่อๆกันมา แต่สำหรับผู้มีปัญญาความรู้ ก็มีศรัทธาในการปล่อยนกปล่อยปลาที่แตกต่างออกไปคือ เจือด้วยเมตตากรุณานึกถึงชีวิตอื่นเป็นประโยชน์ที่หนึ่ง ประโยชน์ตนเป็นที่สอง ฯลฯ อย่างนี้เป็นความเชื่อที่เกิดจากองค์ความรู้ เป็นความเชื่อที่แนบแน่น

ความรู้ คือ องค์ความรู้ในพุทธธรรมว่า่ สังฆทานเป็นอย่างไร? ทำแล้วดีอย่างไร? ศีล สมาธิ ปัญญาคืออย่างไร? เมื่อปฏิบัติ(ไตรสิกขา)แล้วได้รับผลดี ก็ยิ่งศรัทธาในคำสอน(องค์ความรู้)ยิ่งๆขึ้นไป เมื่อปัญญาเกิด ศรัทธาก็มีมากตามความรู้และปัญญานั้น นั่นคือ...ศรัทธาที่มีปัญญานำ ไม่ทำให้ใครหลงทางได้เลย นั่นคือ ศรัทธาที่ประกอบด้วยปัญญา ย่อมเป็นความเชื่อที่ถูกต้อง

ทั้ง 3 ประการนี้ ปัญญา(หรือความรู้)สำคัญที่สุด

"ความเชื่อ" คือ คิดว่าจริง แต่ยังไม่สามารถพิสูจน์ได้ชัดเจนแน่นอน

"ศรัทธา" ก็เป็นความเชื่อ (ไม่แน่ว่าจะเป็นความจริงหรือไม่) แต่นอกจากจะเชื่อแล้วยังเลื่อมใสด้วย

ส่วน "ความรู้" คือ ความจริงที่สั่งสมมาจากการศึกษาเล่าเรียน การค้นคว้า หรือประสบการณ์ รวมทั้งความสามารถเชิงปฏิบัติและทักษะ

ดังนั้น มนุษย์ควรใช้ความรู้ เป็นพื้นฐานในการดำเนินการใด ๆ เพื่อให้เกิดความผิดพลาดน้อย ไม่เà��ªà¸µà¸¢à¹€à¸§à¸¥à¸²à¹€à¸›à¸¥à¹ˆà¸²

โดยการศึกษาเล่าเรียนค้นคว้าให้รู้ความจริง เกิดความรู้ แล้วปฏิบัติ

เช่น ศีล 5 เป็นความรู้ความจริงที่ควรศึกษาและปฏิบัติเป็น "พื้นฐานความเป็นมนุษย์"

ถ้าจะคิดถึง สามอย่างนี้ คิดว่าทั้งหมดมีแต่คุณ หากนำมาใช้ในทางที่สร้างสรรค์ น่าจะสำคัญพอๆกัน เหมือนกับเป็นองค์ประกอบที่ควรมี ขาดสิ่งใดสิ่งหนึ่ง คงทำให้ไม่สมบูรณ์แบบค่ะ

-ความเชื่อ เป็นสิ่งที่รับสืบทอดกันมา อาจเป็นความรู้ แบบภูมิปัญญา ที่ไม่ได้บันทึกเป็นลายลักษณ์อักษร แต่ใช้วิธีบอกเล่าต่อๆกันมา อาจทำให้ผิดเพี้ยนบ้าง แต่ก็ยังสามารถค้นหาสิ่งที่แอบแฝงอยู่ได้บ้าง

-ศรัทธา เป็นเรื่องที่ทำให้เรามีความมั่นใจต่อเรื่องราวนั้น อาจไม่มีเหตุผลเป็นรูปธรรม แต่ก็เป็นเสมือนแรงผลัก ที่จะขับเคลื่อนการกระทำให้มุ่งไปข้างหน้า

-ความรู้ เป็นข้อมูลสำเร็จรูป ที่่ได้มีการบันทึกไว้อย่างเป็นระบบ ค่อนข้างมีความแม่นยำ แต่ก็อาจตาลปัตรเป็นอีกอย่างได้ หากมีการค้นคว้าใหม่ๆ มาคัดค้าน ความรู้นั้นๆ

สำคัญทั้งหมด

ความเชื่อและความศรัทธาที่ดี ย่อมตั้งอยู่บนพื้นฐานของความรู้และความเข้าใจ

เช่น เมื่อเราได้รู้ได้เข้าใจในหลักคำสอนขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า เราเกิดความศรัทธาในความจริงนั้น เริ่มจากตรงนี้ เราก็จะได้คำตอบกับอะไรหลาย ๆ อย่างในชีวิตประจำวันของเรา เช่น เราเข้าใจในหลักของกรรม เราก็จะมีความระมัดระวังในคำพูด การกระทำ ความคิดของเรา ที่จะไม่ให้เป็นอกุศล จะได้ไม่สร้างอกุศลกรรม หรือเราเข้าใจในกฎความไม่เที่ยงแท้ของสรรพสิ่ง เราก็จะไม่ยึดมั่นกับสภาวะต่าง ๆ ตรงหน้าเรา ว่าจะคงทนถาวร

พื้นฐานที่ถูกต้องที่ถาม หากหมายความถึงจุดเริ่มต้นที่ถูก ของตอบว่า ต้องเริ่มจากสัมมาทิฏฐิ เมื่อเรามีความรู้ความเข้าใจที่ถูกต้อง ก็เปรียบเหมือนเรามีเข็มทิศคอยชี้ทางนั่นเอง

ส่วนตัวผมคิดว่าความเชื่อ

ชาวนาลงมือหว่านข้าวก็เพราะเชื่อว่าจะได้เก็บเกี่ยว

ส่งลูกเรียนสูงๆก็เพราะเชื่อว่าจะได้ดี

เปิดร้านค้าก็เชื่อว่าจะขายได้

ถ้าเอาแบบตรงๆมีแต่คนตรวจDNAลูกที่เกิดมา

แต่ไม่มีใครตรวจDNAพ่อและแม่เพราะเชื่อว่าท่านคือพ่อและแม่ของเรา

ต้องขออภัยอาจจะแรงไปหน่อย แต่มันเป็นความจริง

ผมก็ไม่เคยคิดจะตรวจเพราะเชื่ออย่างสนิทใจ

ความเชื่อและความศรัทธามีความเกี่ยวข้องเชื่มโยงกันจนแทบจะแยกไม่ออกเพราะความเมื่อเราศรัทธากับสิ่งใดเราก็จะเชื่อในสิ่งนั้น โดยบางที่ไม่สนใจเหตุผลหรือความรู้ด้วยซำ้ การจะตัดสินใจว่าสามสิ่งนี้อะไรสำคัญกว่าขึ้นอยู่กับสิงที่คุณจะทำอะไร แต่สำหรับฉันแล้วฉันว่าหากเชื่อและศรัทธาในตัวเองว่าฉันทำได้แน่นอน ฉันจะลงมือทำโดยไม่คำนึงถึงเหตุผลที่ต้องประเมินด้วยความรู้

ศรัทธาในกระบวนการพัฒนาตามหลักพระพุทธศาสนานั้น หมายถึง ความเชื่อมั่น ความซาบซึ้ง

ศรัทธา จึงเป็นบันไดขั้นแรกที่จะนำไปสู่ปัญญาหรือความรู้ ซึ่งตรงข้ามกับศรัทธาที่เป็นแบบมอบตัว มอบความไว้วางใจให้กับสิ่งใดสิ่งหนึ่ง โดยไม่คิดหาเหตุผล ศรัทธาที่ถูกต้องเป็นสื่อนำไปสู่การพัฒนาปัญญา

เราสามารถเขียนเป็นสมการได้ดังนี้ ศรัทธา = ความเชื่อ ----> ความรู้

ดังนั้นà¹��ราจึงควรมีความศรัทธาในสิ่งที่ถูกต้อง ยึดหลักเ้หตุผล โดยอาศัยปัญญาและความรู้ พิจารณาให้ถ้วนถี่แล้วจึงค่อยเชื่อในสิ่งที่ตนมั่นใจ

ความศรัทธา จึงเป็นสิ่งที่สำคัญมาก

ขอแยกตอบเป็นข้อ ๆ ดังนี้

1. เชื่อ (คำไทย) และ ศรัทธา (คำสันสกฤต) ความหมายเหมือนกัน แปลว่า ไว้วางใจ, เลื่อมใส, เคารพนับถือ, จงรักภักดี ฯลฯ

2. ความเชื่อแบ่งได้ 2 ประเภท คือ

2.1 ความเชื่อ (เท่านั้น) คือ ความไว้วางใจโดยไม่มีการประพฤติเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย, เป็นความแน่ใจในสิ่งที่ตนหวังไว้ เป็นความรู้สึกอย่างแน่นอนว่าสิ่งนั้นมีจริง เช่น เชื่อว่าผีมีจริง, เชื่อในพระพุทธคุณของพระศาสดา ฯลฯ

2.2 ความเชื่อฟัง (เชื่อและประพฤติตาม) คือ ความไว้วางใจที่มีการประพฤติเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย เช่น ประพฤติตามคำสั่งสอนของพระศาสดาด้วยความจงรักภักดี

3. ความรู้ แปลว่า ความเข้าใจ, ทราบว่าอะไรเป็นอะไร, ทราบว่าอะไรดีอะไรชั่ว ฯลฯ

4. ความสำคัญของทั้ง 2 คำนี้ “ไม่เท่ากัน” ขึ้นอยู่กับบุคคลและสถานการณ์มากกว่า เช่น

4.1 ถ้าเขายังเป็นเด็กอยู่ ความเชื่อฟัง (พ่อแม่) ย่อมสำคัญกว่าความรู้ (ด้วยตัวเอง)

4.2 แต่ถ้าเขาเป็นผู้ใหญ่แล้ว ความรู้ (ด้วยตนเอง) ย่อมสำคัญกว่าความเชื่อ (ตามผู้อื่น)

5. การดำเนินการใด ๆ ย่อมต้องใช้พื้นฐานของความเป็นมนุษย์ที่ถูกต้อง 2 ข้อ คือ

5.1 เมื่อเรียนรู้จากพระศาสดา ความศรัทธาต้องมาก่อนความรู้

5.2 เมื่อเรียนรู้จากมนุษย์ ความรู้ต้องมาก่อนความศรัทธา

ตอบยากค่ะ สำคัญทั้งหมดเลย

ความเชื่อ...ความเชื่ออย่างเดียว ไม่สามารถทำอะไรให้เป็นจริงได้ เพราะเอาแต่เชื่อ ไม่เคยจะลงมือทำ เพราะไม่มีความรู้ ฉะนั้นเชื่ออย่างเดียวก็ไม่มีประโยชน์

ศรัทธา...อันนี้รู้สึกจะคล้ายกับความเชื่อ จะรัก หรือศรัทธาใครสักคน ถ้าเราไม่พูด เอาแต่เก็บเงียบอยู่คนเดียว ก็จะไม่เกิดผล

ควาà¸��รู้...เมือมีความรู้อยู่เต็มหัว แต่ไม่มีศรัทธาและความเชื่อ ไม่เคยเชื่อใคร ก็ไม่อาจบรรลุเป้าหมายนั้นได้ เหมือนกับ คนที่มี ความรู้ท่วมหัว แต่เอาตัวไม่รอด

สรุปก็คือ ทุกส่วนนั้นล้วนมีความสำคุญหมด แต่จะมากหรือน้อยกว่ากัน ก็ขึเนอยู่กับสถานการณ์ คนเราต้องมีทุกอย่าง เพราะถ้ามีอย่างเดียว ก็ไม่อาจประสบความสำเร็จในชีวิตได้

ทั้งสามอย่างมีสำคัญเท่าเทียมกันครับ อยู่ที่เงื่อนไขของมนุษย์แต่ละบุลคลทีมีความแตกต่าง มีพื้นฐานทีมาต่างกัน