ถ้าคุณเกิดเป็นแบบนี้จะทำไง?

สมัยเด็กเจ๊ต้องไปอยู่กับญาติคนนั้นทีคนนี้ที

ตั้งแต่เกิดจนสองขวบอยู่กับคนหนึ่ง

สองขวบถึงหกขวบอยู่กะอีกคน

ได้เวลาเรียนก็อยู่กะอีกคน

ปิดเทอมก็อยู่กะอีกคน..

ซึ่งแต่ละคนเขามีครอบครัวพร้อมหน้า

เจ๊เหมือนเป็นส่วนเกินเหมือน

ไม่มีสิทธิ์เรียกร้องหรือร้องขอสิ่งใดแม้อยากได้ใจแทบขาด

ปาป๋ากับคุณแม่เหมือนลืมว่ายังมีเจ๊อยู่

นั่นคือความคิดของเจ๊ในขณะนั้น..

ในความเป็นจริงปาป๋าต้องแยกไปเพราะขนบประเพณีของคนจีน

ที่ชอบให้เรือล่มใหนองทองไม่ไปไหน

ตอนนั้นคุณแม่และครอบครัวคุณแม่โกรธปาป๋า

และคุณย่ามากถึงขนาดงานไหนมีฝ่ายปาป๋า

ฝ่ายคุณตาจะไม่ไปร่วมงานไม่ว่าจะรักนับถือกันขนาดไหน

คุรแม่เองก็ทั้งรักทั้งโกรธปาป๋าชนิดไม่ยอมมองหน้า

เมื่อเวลาผ่านไปทุกคนต่างมีภาระและหน้าที่

จนเผลอลืมความรู้สึกเล็กๆที่เริ่มสะสมก่อตัว..

นู๋ต้องยอมรับกับความผันแปรนี้และเรียนรู้

ที่จะอยู่กับมันอย่างมีความสุขให้ได้เพื่ออนาคตนู๋เอง

ชีวิตเจ๊ไม่เคยเหลวแหลก ไม่เคยประชดชีวิต

เพราะเจ๊เปลี่ยนความน้อยเนื้อต่ำใจให้เป็นพลัง

พลังที่สร้างอนาคตตัวเองให้ดีและมีคุณค่า

แล้วชีวิตนู๋จะไม่ล้มเหลวเหมือนพ่อ-แม่..

เจ๊เอาใจช่วยเพื่อนไม่ต้องเชื่อมาก

เพราะบ้างครั้งเพื่อนกิน เพื่อนกัน

แต่เพื่อนมัน ดันเอาไปกินก็มีนะ..55555++

ยังดีกว่าที่เขาไม่มีกันนะจะบอกให้

ทำตัวให้ดีที่สุดเอาปมด้อยพลิกมาเป็นปมเด่นให้ได้ครับ จงคิดว่าเรายังดีกว่าคนอื่นเยอะที่มีพ่อมีแม่ได้รู้ถึงความเป็นไปของบุคคลทั้งสอง ดีกว่าเด็กในบ้านกำพร้าเด็กเร่ร่อนที่ไม่รู้เรื่องราวชีวิตความเป็นมาของตัวเองเลย เรายังโชคดีกว่านั้นมากจริงไหม

ก็น่าเห็นใจคุณนะคะ และเห็นใจพ่อแม่คุณด้วย

เศร้าจังเลยค่ะกับคำถามนี้ ขอแสดงความเสียใจด้วยคะ อยากบอกว่า ต้องเข้มแข็งและสู้ต่อไปค่ะ เหตุผลมีมากมาย เรากล่าวโทษคุณพ่อคุณแม่ท่านนั้นคงไม่ได้คะ แต่เราต้องดำเนินชีวิตต่อไปค่ะ อุปสรรคเป็นแรงพลังให้เราไม่ท้อแท้นะคะ สู้สู้ต่อไปนะค่ะ

ก่อนอื่นต้องทำใจยอมรับกับเรื่องนี้ให้ได้ ว่าเป็นเหตุผลของพ่อและแม่เท่านั้น ท่านมีเหตุผลที่ต้องทำแบบนี้

การทำแบบนี้ก็ไม่ใช่ไม่รักเราสักหน่อย ท่านยังโทรมา ยังส่งเสียเลี้ยงดู แสดงว่าท่านรักเรามาก ถ้าเราคิดถึงท่านมากก็น่าจะไปมาหาสู่กันได้ไม่น่าจะผิดอะไร ในฐานะลูก ไม่มีพ่อ แม่ คนใหนไม่รักลูกหรอกค่ะ

พุดยากนิ เพราะปัญหาแต่ละคน ไม่เหมือนกัน,

คงมีเหตุผลอะไรทำไมสักอย่างแหละ ที่พ่อแม่ท่าน"ทำเเบบนั้น"

เราเป็นลูก ก็ต้อง"ทำหน้าที่ลูก"ให้ดีที่สุด เพื่อตัวเราเอง+อนาคตเราเอง..

เราว่า พ่อแม่ ส่งเสียง+ส่งเงิน"มาให้"ยังดีกว่าหายสาบสูญไปเลย ติดต่อไม่ได้,อยู่ไหนไม่รู้.

ซึ่งยังมีเด็กๆไทยตามชนบทหลายๆๆๆๆคน ที่พ่อแม่ทิ้งไว้ให้ปู่ย่าตายายญาติ หรือคนรู้จัก แต่ไม่ส่งข่าว+ส่งเงินมาให้ เป็นข่าวก็ออกบ่อย..นั่นเขายังไม่ท้อถอยท้อแท้พร่ำบ่นเลย.

เขาสู้ๆๆๆๆจนเติบใหญ่มีการงานที่ดี+มีครอบครัวที่อบอุ่น+เป็นคนดีของสังคมทั่วๆไปเลย..คิดดู.

อย่างน้อย ก็ยังรู้ค่ะว่ายังมีค่ะ และนำสิ่งที่มีเป็นกำลังใจคิด ดี ทำดีค่ะ เก็บความต้องการเหล่านั้นไว้มาสร้างครอบครัวตัวเองดีกว่าค่ะ

ชีวิตมันก็มีเรื่องเศร้าแบบนี้แหละ แต่อยากให้มองให้แง่ดีนะคะที่เขาทั้งคู่ยังดูแลเรื่องค่าใช้จ่ายให้เราอยู่ ชีวิตคนมันต้องดำเนินไปอะ จะให้ท่าน Stop อยู่กับที่มันก็ไม่ใช่ และชีวิตของคุณเองก็เช่นกัน ในเมื่อโอกาสที่จะกลับมาเป็นครอบ เป็นครัว เหมือนเก่ามันคงน้อยเต็มทน เราก็ต้องดำเนินชีวิตต่อไป ทำใจให้เข้มแข็ง ก้าวไปข้างหน้า ยังมีปัญหาใหญ่อีกเย๊อะ มากที่รอคุณอยู่ อย่าเพิ่งท้อซะก่อนนะ.. ( ตกลงว่าเรามาให้กำลังใจ หรือมาขู่ให้กลัวเนี่ยะ.อิอิ)

บอกตามตรงนะ ได้เจอพ่อแม่ยังดี

ยังมีใครอีกมากมาย หลายหลาก ที่ชีวิต...ขอโทษนะที่ต้องใช้คำหยาบ

โคตรบัดซบ..มากกว่าที่คุณเล่ามาซะอีก...

ไม่ได้อคติกับคำถาม แต่ต้องการบอกให้รับรู้ว่า

แค่คุณได้เกิดมาในผืนแผ่นดินไทย ใต้ร่มบรมโพธิสมภาร

แค่นั้นก็ดีแค่ไหนแล้ว...หากไม่เคยผ่านนรก ไม่มีทางรู้หรอกว่านรกน่ะ มันเป็นยังไง