ทำอย่างไรจะได้ให้เด็กไทยอ่านหนังสือมากขึ้น?

ผมอยากได้ห้องสมุดประชาชนที่ดีๆกลับคืนมาครับ

ตอนผมเด็กๆผมได้ไปเรียนที่โคราช

โดยติดตามบิดาซึ่งย้ายไปรับราชการที่นั่น

ตอนนั้น โคราชมีห้องสมุดประชาชนที่ถือว่าค่อนข้างดี

อาจจะเช่นเดียวกับที่อุบลราชธานี

ที่ก็มีห้องสมุดประชาชน ตั้งอยู่ในที่ชุมชนใจกลางเมือง

ใกล้สถานศึกษาและเยาวชนสามารถเดินเข้าไปใช้บริการ

หรือยืมหนังสือกลับมาอ่านที่บ้านได้

หลายปีถัดมาที่ผมเติบโตเป็นผู้ใหญ่ ห้องสมุดเหล่านี้ถูกยุบไป

และรู้สึกจะย้ายไปอยู่กับ ศูนย์การศึกษานอกโรงเรียน

โดยหลักการจะอย่างไรก็แล้วแต่

แต่ในดวามเป็นจริง เยาวชน หรือประชาชนผู้ใผ่รู้สูญสิ้นโอกาส

ที่เคยมีไปแล้ว และถูกปล่อยให้อยู่กับความมืดบอด

เด็กไทยไม่มีหนังสือจะอ่านครับ

เพราะแม้แต่ในกรุงเทพ เรารู้ว่าห้องสมุดประชาชน อยู่ที่ท่าวาสุกรี

ในความทรงจำอันลางเลือนเท่านั้น

แต่ เราไม่มีสิทธิ์จะเข้าถึงมัน หาซื้อยาบ้า ยาไอซ์ยังง่ายกว่า

การเดินไปหาห้องสมุดสาธารณะสักแห่งในประเทศเราอีก

ไม่เชื่อสิบโมงพรุ่งนี้ผมนัดคุณไปห้องสมุดประชาชนท่าวาสุกรีก็ได้

จะมีโอกาศไปเจอกันตามเวลาไหมเหอะ

จะให้เด็กไทยอ่านหน���งสือ

ก็ต้องหาหนังสือ และที่อ่านให้เขาก่อนครับ

เงียบๆง่ายๆ ใกล้บ้าน ไม่ต้องเยอะขนาดร้านเซเว่น

หรือสะดวกดายเท่าเทียม การหาซื้อยาไอซ์ ในกรุงเทพก็ได้ครับ

เอาใกล้ๆขนาดพอเดินไปหาได้

ใกล้ๆง่ายๆ เหมือนตู้ม้า และยาเศพติด ก็พอ

คงแนะนำให้เด็กเขียนบันทึกสั้นๆให้เราอ่านก่อนครับแล้วค่อยเพิ่มความยาวของ

บันทึกนั้น หลายคนอาจแปลกใจว่าทำไมต้องให้เขียนบันทึก เพราะคำว่าอ่านนั้น

เป็นเป้าประสงค์หลัก แต่สิ่งที่ควรทำแบบซึมลึกคือให้เขียนเพราะการเขียนจะทำ

ให้เขาเกิดการตรวจสอบตรวจทาน เท่ากับถือว่าเป็นการอ่านโดยตรง โดยสิ่งที่

เขาเขียนมากก็ทำให้เขาอ่านมาก เมื่อเขาอ่านมาก ต่อไปก็จะเกิดการขวนขวาย

หาสิ่งที่ได้รับจากการเขียน มาอ่านในที่สุด

เราๆท่านๆต้องช่วยกันกระตุ้นความอยากให้กับเด็กควบคู่กันไปด้วยครับ

คือไม่ทราบว่าเป็นเด็กอายุเท่าไร

อยู่ในสภาพแวดล้อมแบบไหน

พ่อแม่มีศักยภาพในสังคมเพียงใด

ก็พูดในแบบเหมาๆรวมไปแล้วกันนะครับ

เด็ก ตั้งแต่ตื่นจนเข้านอน มีเวลาเท่ากันทุกวัน

ที่เขาไม่อ่านหนังสือ เพราะเวลาเต็มวันของเขา

ไม่มี การอ่าน รวมอยู่ด้วยเลย

ก็ต้องหาทางเปลี่ยน ด้วยการลดเวลาการทำกิจกรรมอื่นๆของเขาลง

เช่นเล่นเกมส์ ดูทีวี คุยโทรศัพท์นานๆ

เพื่อมาเพิ่มให้เขาอ่านหนังสือสนุกๆ

หรือสิ่งที่เขาสนใจ เช่นเรื่องทางวิทยาศาสตร์ พ่อแม่มีส่วนผลักดันในการทำเป็นตัวอย่าง

อ่านแล้วนำเรื่องราวมาโต้แย้งกัน

หรือทดลองวิทยาศาสตร์เช่นที่หนังสือแนะนำวิธี

ที่สำคัญ ไม่แก่ดัดยากครับ

แต่ก็ไม่ควรละความพยายาม

สำหรับผม บอกรับนิตยสาร "ศิลป์วัฒนธรรม" เพื่อให้หลานอ่าน(อายุ 13 ปี)

เพราะเขาเคยบอกว่าอยากเป็นนักโบราณคดี

ต้องลดราคาหนังสือให้ถูกลง อะไรที่เกี่ยวกับเด็กให้ลดลง จำได้ว่าสมัยก่อนเรียนโรงเรียนวัดจะมีร้านเร่มาขายหนังสือหน้าโรงเรียน มารู้ตอนโตว่าเป็นร้านแบบที่ขายสนามหลวงสมัยก่อน ก็พยายามเก็บตังค์ซื้อ ราคาก็ไม่แพงมากแต่หนังสือไม่ค่อยมีคุณภาพหรอก แต่อยากอ่าน เก็บเงินซื้อมาอ่านด้วยความภาคภูมใจ โตขึ้นมาหน่อยถึงได้รู้ว่ามีห้องสมุดประชาชน ในวัดแต่ก็เป็นหนังสือธรรมะซะส่วนใหญ่ไม่ใช่สำหรับเด็ก

ควรต้องเริ่มต้นที่บ้านก่อน หากคุณพ่อคุณแม่เป็นคนรักการอ่าน เด็กก็จะมีต้นแบบทีีดีอยากรู้อยากเห็น หรือคุณพ่อคุณแม่อาจชักชวนให้คุณลูกอ่านหนังสือที่เลือกให้ เป็นเรื่องที่เด็กสนใจหรือเรื่องที่สามารถเป็นงานอดิเรกให้กับเด็กหรือครอบครัวร่วมกันได้จะดี ที่สำคัญควรเล��¸·à¸­à¸à¸«à¸™à¸±à¸‡à¸ªà¸·à¸­à¹ƒà¸«à¹‰à¸¥à¸¹à¸à¸­à¸¢à¹ˆà¸²à¸‡à¹€à¸«à¸¡à¸²à¸°à¸ªà¸¡à¸à¸±à¸šà¸§à¸±à¸¢à¹à¸¥à¸°à¸ªà¸­à¸™à¹€à¸‚าให้เลือกหนังสืออ่านให้เป็นจะดีที่สุด เราต้องบอกถึงประโยชน์ของหนังสือเล่มนั้นให้ชัดแ้จ้งเพื่อเขาจะได้รู้สึกอยากอ่านด้วย

ทักษะพื้นฐานภาษาไทยตอนนี้รู้สึกว่าจะเหลือพูด และเขียนเพียงเล็กน้อยแล้วเพราะการฟังนักเรียนแทบไม่ฟังครูแล้วการอ่านยิ่งแล้วใหย๋ให้งานและกำหนดส่งงานเด็ก ๆ ก็เข้าอินเตอร์เน็ตค้นเจอโหลดมาแล้วปรับแต่งนิดหน่อยส่งครูแทบไม่ได้อ่านด้วยซ้ำว่าตัวเองได้ทำงานอะไรส่งครูอยากให้รัฐาบลหันกลับมาดูหมือนกันเด็กมีอินเตอร์เน็ตติดตัวแทบทุกคนทันสมัยกว่าครูอีกนะ

ต้องให้ครอบครัวที่บ้านฝึกนะครับแรกๆๆอาจจะทรมานเบื่อแต่ถ้าหากทำไปสักพักแล้วเด็กจะติดไปเองเพราะคิดว่ามันเป็นส่วนหนึงของชีวิตประจำวันและรุสึกว่าอ่านหนังสือไม่ใช่เร่องยาก และอีกอย่างควรลดการเรียนพิเศษที่มากเกินความจำเป็ฯที่ผู้ปกครองยัดเยียดให้เพราะมันจะทำให้เด็กเกลียดการเรียนรุด้วยตัวเองหวังแต่จะพึ่งผู้อื่นและกลายเป็นคนเห็นแก่ตัวนะครับ

เราต้องเริ่มอ่านก่อน

ผมมองภาพรวมน่ะครับ...ก่อนอื่นต้องถามว่าจะเป็นคนกลุ่มไหนที่มีส่วนกับปัญหาที่คุณต้องการคำตอบ...

คืนคนที่ยากจนใช่ไหมครับ คนที่อยู่ต่างจังหวัดเป็นส่วนใหญ่โดยเฉพาะพื้นที่ๆการศึกษาไม่เอื้ออำนวย โดยเฉพาะระยะทาง กับสภาพความเป็นอยู่ของครอบครัว...สิ่งนี้ผมว่าทางรัฐต้องให้เต็มร้อยหรือเกินร้อยดีกว่า...ให้ของผมคือจับต้องได้ ผมขี้เกลียดดูลิเกครับ มันไม่ใช่เรื่องจริง...ฟรีทุกอย่างแม้กระทั่งชุดเรียนก็ตาม ก็ว่าไปตามสถานและสถานะของครอบครัว โดยเอาเหตุและผลเป็นหลักในการปฎบัติจริง แม้กระทั่งคนที่มีหน้าที่ในการสอนก็ตาม รายได้ต้องอยู่บนความเป็นอยู่จริง ไม่ใช่ไปสอนอยู่ในป่าหลังเขา ลำบากมากมาย แต่ก็ไม่แตกต่างกับตัวเมืองที่มีความสะดวกมาà��à¸¡à¸²à¸¢...ผมว่าจะให้แค่ม.3หรือม6.ก็ได้...ฟรีทุกอย่าง จับต้องได้น่ะครับ ไม่เอาพวกที่พูดออกจอเก๊กไปวันๆน่ะครับ...ส่วนนี้ผมคิดว่าเป็นพื้นฐานของสังคมเป็นส่วนใหญ่ น่าจะมีอะไรที่ได้และสมควรที่จะได้นั้นมากมายในด้านพื้นฐานของการศึกษา ...แล้วถ้าจะให้พัฒนาไปได้เหมือนประเทศที่เขามีความเจริญมากมายแล้วนั้น...ตรงนี้ผมแถมให้ครับ...ประเภทที่เน้นใช้ระบบความจำมากมายสำหรับการศึกษาด้วยแล้วนั้น ...มันหมดเวลาไปนานแล้ว ผมพูดถึงระดับมาตราฐานน่ะครับ ไม่ใช่ลิเกหรือไดโนเสาร์ร้อยล้านปี เขาพัฒนาการศึกษาไปไกลแล้วมากมาย...เขาไม่ได้ใช้สูตรในการท่องจำ...เขาเน้นที่มาของสูตรต่างหาก นั้นคือระบบการหาคำตอบนั้นต่างกัน โดยระบบการนึกคิดเป็นหลักในการหาคำตอบ .......ตอบไม่หมดครับถ้าเข้าไปท้ายซอย งั้นเอาแค่ต้นซอยก่อนก็แล้วกันครับ อิอิ

...รักเด็กไทย อยากให้อ่านหนังสือเก่ง

ผู้ใหญ่เอ��¸‡ นำหรือเปล่า เค้ามองนั่น

ทุกวันนี้ เด็กไม่เห็น ใครเล่นกัน

แต่ละวัน คอยพึ่งเน็ต เสร็จพอดี

...แม่อยู่บ้าน ท่านช่วยได้ ให้เด็กชอบ

ลองถามตอบ ที่อ่านไป ในวันนี้

เองย่อมา เล่าให้พ่อ ฟังสักที

หลังมื้อนี้ หรือก่อนนอน ค่อยสอนไป

...หรือครูจัก สอนเด็กนี้ มีการท่อง

เป็นทำนอง ชวนให้จำ อาจทำได้

ฝึกให้อ่าน จับใจความ ตามเรื่องให้

พอวันใหม่ ได้เล่าเรื่อง เปรื่องปัญญา

...อยากให้เด็ก จับหนังสือ ถือบ่อยบ่อย

จะมากน้อย หยิบมาอ่าน ยังดีหนา

จำไม่จำ น้อยคำนี้ มีผ่านตา

ยังมีค่า กว่าไม่มอง ของเคยเรียน.