ขอความรู้เกี่ยวกับการคลอกลูกครั้งแรกหน่อยค่ะ?

ผู้ชายห้ามเข้ามาอ่านนะ ใครอ่านขอให้จู๊ดๆๆ

ไม่มีอะไรดีไปกว่าการคลอดธรรมชาติ ถ้ามีปัญหาอะไรเกี่ยวกับที่จะทำให้เด็กคลอดไม่ได้เอง ค่อยผ่าตัดค่ะ ไม่น่ากลัวอย่างที่คิด ก็จะมีปวดทรมานๆสักสามสี่ชั่วโมง หลังจากเจาะน้ำคร่ำออกแล้ว เพราะว่ามดลูกจะบีบตัวให้คลอดน่ะค่ะ ถ้าปวดจนทนไม่ไหวแล้ว ก็บอกหมอได้ หมอจะบล็อคหลังให้ จะบรรเทาความทรมานไปได้เยอะเหมือนกันค่ะ พอเจาะน้ำคร่ำออก ประมาณหกชม. ของเราก็คลอดแล้ว หมอจะบอกให้เบ่งยังไง หายใจยังไง ตอนหมอดึงลูกออกจากตัวเรา ตอนดึงออกมาน่ะ มันเหมือนมีอะไรออกจากตัวเราด้วยแรงมหาศาลเลยค่ะ อิอิ พอออกมาแล้ว หายปวดเป็นปลิดทิ้ง เย้ๆ น่าดีใจออก ได้เห็นหน้าลูกแล้ว ไม่ต้องกลัวนะ คลอดเองจะให้นมลูกได้ไวมาก เพราะเราไม่เจ็บตัวจากการผ่าตัด และก็หายไวด้วย ไม่มีแผลที่ท้อง ถ้าผ่าคนแรก คนต่อไปต้องผ่าออกตลอดค่ะ

ความเชื่อที่ผิด ที่ว่าคลอดเองแล้วจะมีอะไรหย่อนยาน (ผู้หญิงกลัวตรงนี้มั้งเห็นเลยชอบผ่ากันจัง) อันนี้ไม่จริงนะ คิกๆ ปกติดีค่ะ ที่มันจะเหี่ยวนิดหน่อยก็ตรงหน้าท้องอ่ะ หลังคลอดอย่าไปดูมาก อิอิ นานๆไปจะค่อยๆหายเหี่ยวไปเอง อิอิ ส่วนการให้นมลูกนั้น นมแม่ดีที่สุดกับลูก อย่ายัดเยียดนมผงให้ลูกกินเลยค่ะ เพราะนมแม่ย่อยง่าย ใสกว่านมผงชงเยอะค่ะ และก็มีประโยชน์กับลูกมากที่สุด กินแล้วไม่ปวดท้อง ร้องไห้แงๆ กวนใจอีกด้วย แม่ไม่รู้นึกว่าหิวนม ยังให้นมชงกันอีกเนอะ บางทีก็ปวดท้องเพราะนมผงย่อยยากน่านแหละ กินไปสักสองสามปีได้เลยค่า น้องนมไม่เสียทรง คอนเฟิร์ม อิอิ

อ้อ ลูกไม่กินนมวันแรก มะเป็นไรนะ เพราะเขาจะเอาแต่นอน แต่ไม่ต้องกลัว ต่อไปจะติดนมแม่ เรียกหาทั้งวันนั่นแหละ ทรมานอีกทีตอนเขาฟันขึ้นแล้วยังไม่อดนมแม่น่ะ หลับแล้วยังเผลอกัดอีก กัดจนน้ำตาเล็ด ต้องเอานิ้วมือไปง้างปากให้คลายออกเลย โอ้พระเจ้า เจ็บมากๆๆ อิอิ

อ้าว!!.....เจ๊กุหลาบ มาช่วยตอบหน่อยเร็ว

เพิ่งผ่านมาหมาดๆ.....คิคิ

ความอดทนค่อความเจ็บปวดของผู้หญิงทุกคนมีต่างกันนะคะ เงื่อนไขเรื่องสุขภาพของคนเป็นแม่และขนาดของทารกที่จะเกิด เกี่ยวข้องโดยตรงกับการที่จะคลอดง่ายหรือคลอดยาก หากคนแม่สมบูรณ์ดีและเด็กขนาดปรกติก็คลอดง่ายหน่อย หรือบางทีคนแม่ตัวเล็กแต่เด็กตัวโตมากจนแม่เบ่งไม่ไหว คุณหมอก็อาจจะแนะนำให้ผ่าออกค่ะ

อย่ากังวลใจมากจนรู้สึกกลัวเลยนะคะ คิดซะว่ามันเป็นเรื่องธรรมชา��ิ ผู้หญิงทุกคนมีสัญชาตญาณของความเป็นแม่อยู่แล้ว เมื่อถึงเวลาจริงๆ คุณจะรับมือกับทุกอย่างได้เองตามธรรมชาติ

ตอนดิฉันตั้งท้อง ได้ตามสามี(ทำงาน)ไปอยู่ที่ประเทศออสเตรเลีย เงียบเหงามั่กมากเพราะไม่รู้จักใครเลย สงสัยอะไรเรื่องก่อนคลอดก็ไม่มีใครให้คุยด้วย พอใกล้วันจะคลอด รู้สึกกังวลใจมาก เพราะไม่เข้าใจว่าอาการน้ำเดินก่อนคลอดเป็นอย่างไง กลัวว่าน้ำมันจะเ���ินตอนอาบน้ำ(แช่อ่าง)อยู่แล้วไม่รู้ตัว กลัวกระทั่งว่าลูกจะหลุดเวลานั่งส้วมหรือเปล่า..แหะ แหะ

คุณหมอประมาณการณ์ไว้ว่าดิฉันจะให้กำเนิดวันที่ 1 เมษายน แต่นางฟ้าน้อยๆของดิฉันเลือกที่จะจุติวันที่ 22 มิถุนายน ตั้งแต่เช้ามืดวันอาทิตย์นั้น ที่ดิฉันรู้สึกปวดท้องเป็นระยะๆอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ถึงจะยังไม่ใกล้ถึงวันที่คุณหมอบอกไว้ แต่บางอย่างในหัวใจบอกให้ดิฉันเชื่อว่า..ต้องเป็นวันนี้

แปดโมงเช้า..สามีพาไปโรงพยายาบาล นางพยาบาลถามว่าน้ำคร่ำแตกหรือยัง ดิฉันตอบว่าไม่รู้อ่ะ เธอเลยให้ดิฉันนอนลงและขอตรวจว่าช่องคลอดเปิดไปมากแค่ไหนแล้ว ผลปรากฏว่าช่องคลอดแทบจะยังไม่เปิดเลย พยาบาลบอกดิฉันว่าวันนี้เด็กยังไม่น่าจะคลอด ให้กลับบ้านไปก่อน รอให้เห็นว่ามีน้ำคร่ำแตกแล้วค่อยมาโรงพยาบาลก็ยังทัน

เหอ เหอ เหอ.. ตรูไม่กลับอ่ะ ก้อตรูมั่นใจว่าวันนี้ออกแน่ๆนิ อิอิ ไม่ได้บอกนางพยาบาลหรอกนะคะ แต่บอกสามีที่ยืนงงอยู่ใกล้ๆ สามีก็ไม่รู้จะเชื่อใครดี ระหว่างสูตินรีแพทย์กับเมียตัวเองที่อุ้มท้องครั้งแรก อิอิ

พากันมาเดินเล่นอยู่ที่ชั้นล่างของโรง'บาล พอใกล้เที่ยงดิฉันเริ่มปวดท้องมากขึ้นถี่ขึ้น รีบขึ้นไปหานางพยาบาลคนเดิมบอกเธอว่าปวดท้องมากขึ้นแล้ว พอตรวจดู คราวนี้ช่องคลอดเปิดกว้างขึ้น..เป็นอาการตอนท้ายๆของก่อนคลอดอ่ะ

แพทย์จัดให้ไปนอนปวดท้องต่อที่ห้องรอคลอด นอนฟัง(ฝรั่ง)ห้องข้างๆตะโกนแหกปากด่าผัว..เพราะเจ็บท้องมาก ดิฉันนอนนึกสงสัยว่าเมื่อไหร่ตรูจะปวดขนาดแหกปากด่าผัวให้ชาวบ้านฟังได้มั่งน้อ อิอิ

แต่อย่างที่เกริ่นไว้ตั้งแต่แรก ความอดทนต่อความเจ็บปวดของทุกคนมีต่างกัน ดิฉันนอนปวดท้องเป็นระยะแบบไม่ต้องตะโกนด่าใครอยู่สามสี่ชั่วโมง.. แรงเบ่งที่มาเองตามธรรมชาติก็ผลักลูกสาวตัวน้อยที่แรกเกิดหน้าตาคล้ายมนุษย์ต่างดาวออกมาให้ดิฉันกับสามีเชยชม

เมื่อถึงเวลานั้น..คุณจะรับมือกับทุกอย่างได้เอง เป็นกำลังใจให้นะคะ ^____^

มันรู้สึกเจ็บปวดมากถึงมากที่สุดเลยคะ! แต่เราสบายใจเพราะเราฝากท้องกับหมอพิเศษ หมอจะบอกเราทุกอย่างจนถึงระยะใกล้คลอดและอยู่กับเราตอนคลอด พอถึงเวลาต้องปวดท้อง เราก็ต้องอดทน เพราะแต่ละคนก็ปวดเหมือนกันถ้าคลอดเอง พอถึงเวลาคลอดหมอก็จะช่วยเราอยู่เป็นกำลังใจให้เรา พอถึงตอนนี้เรารู้แล้วล่ะว่าแม่เราคลอดเราท่านปวดแค่ไหน...อดทนสักพักหนึ่งพอหมอบอกว่าให้เราเบ่ง หรือไม่เบ่งเราก็ปฎิบัติตามเค้า สักพักพอหมอบอกให้เบ่งที่นี้เราก็เบ่งสุด ๆ พอคลอดออกไปแล้วมันหายเป็นปลิดทิ้ง และเราได้ยินเสียงลูกเราร้อง เราจะมีความสุขทันที มันเป็นความทรงจำที่ดีนะ คลอดเองสบายกว่าในมุมมองดิฉัน ไม่ต้องมารักษาแผลผ่าตัด ไม่ต้องมาดมยาหรือบล๊อกหลังอะไรที่เค้าว่ากัน แต่ก็เจ็บแผลเย็บที่ช่องคลอดแต่ก็แค่สามวันหายแล้ว หาข้อมูลการดูแลลูกจากเว็บไซด์ต่าง ๆ ได้ แต่เวลาเราคลอดที่โรงพยาบาล พยาบาลเค้าก็จะสอนเราเรื่องการดูแลลูกแรกคลอด การอุ้ม การให้นม อะไรต่าง ๆ ขอให้คุณและลูกมีสุขภาพแข็งแรงสมบูรณ์นะคะ...