โดยส่วนตัวแหล่ะในความคิดของคุณ../?

ความรักคือความรู้สึกพึงใจ ความรู้สึกสนิทเสน่หา อยากชิดใกล้ อยากใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน เป็นตัวผลักดันให้สามารถทำทุกสิ่งเพื่อคนที่คิดว่ารัก

แต่เมื่อต้องใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน สิ่งที่ดีและไม่ดีของอีกฝ่ายก็จะกระจ่างชัดขึ้น ชอบบ้างไม่ชอบบ้าง เมื่อคนสองคนมาใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน สุขบ้างทุกข์บ้างก็ต้องเดินไปด้วยกัน ช่วยกันสร้างฐานะ สร้างอนาคต ความรู้สึกหวือหวาเมื่อครั้งแรกรักก็จืดจางลงไป แต่่กลับมีความรู้สึกผูกพันเข้ามาแทนที่ มันมิได้เกิดแบบปุบปับเหมือนครั้งแรกรัก แต่มันจะค่อยๆก่อตัวขึ้นทีละนิด เมื่อวันเวลาผ่านไป ความรู้สึกผูกพันยิ่งแน่นแฟ้นมากขึ้น ยิ่งเห็นอีกฝ่ายต้องตรากตรำงานหนักเพื่อสร้างอนาคตและเพื่อครอบครัว ความรู้สึกสงสารและเห็นใจยิ่งมากขึ้นเป็นเท่าทวีคูณ แต่ความรู้สึกเมื่อแรกรักมันจืดจางไปนานแล้วพร้อมกับกาลเวลาที่หมุนไป

หลายคู่ที่เรามักพบเห็นในสังคม ใช้เวลาอยู่ด้วยกันยืนยาวเหลือเกิน ลองไปถามดูว่ายังรักกันอยู่มั๊ย หลายคู่มักตอบไม่ได้ แต่มีคำตอบที่แทบจะเหมือนกันทุกคู่ว่าอยู่ด้วยกันเพราะไม่สามารถที่จะขาดคนใดคนหนึ่งไป นั่นคือความสงสารและผูกพันนั่นเอง

ไม่มีใครในโลกนี้ที่เกิดมาเพื่อ"ให้"ตลอดเวลา หรือ"รับ" ตลอดเวลาหรอก ทุกอย่างจะสมบูรณ์มันต้องสมดุลกันครับ ได้รักและถูกรัก ได้ให้ความสงสารและได้รับความสงสาร "แท่งเทียนมอดมลายเพราะเผาไหม้เพียงฝ่ายเดียว" ฉันใดฉันนั้นครับ

ถ้าเปรียบเทียบสองอย่างขอเลือกอย่างที่สองครับกับที่ไม่ค่อยมีความรัก..แต่มีความสงสารความเห็นอกเห็นใจต่อใครคนหนึ่งน่าจะจีรังยั่งยืนกว่า

ความรักเกิดจากความผูกพันของคนสองคน ความห่วงใย ความเห็นอกเห็นใจกัน และรักกันไม่ใช่แค่สงสาร ไม่ใช่แค่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเท่านั้นนะจ๊ะ

ตอบไม่ถูกมันแล้วแต่คนจะมอง มันต้องมีคนในทั้ง 2 แบบนั้นเเหละ

บางครั้ง ความรับผิดชอบมาก่อนความรัก แต่ละบุคคลไม่เหมือนกันหรอก

แต่ถ้าเราเป็นผู้หญิง เรามีลูก แต่อยากอยู่คนเดียวแล้ว บางคนก็สามารถทำได้ แล้วก็มีความสุขด้วย

แต่ถ้าเป็นผู้ชาย บางคนความรับผิดชอบยังต้องมีอยู่ แต่ความรักอาจจะหมดไป(รึปล่าวไม่รู้)

ไม่มีอะไรจีรัง สุดท้ายตายกันหมดดดด

ตอบตามความรู้สึกส่วนตัวในเรื่องของความรัก...ไม่จีรัง ทั้งสองอย่าง รักมากเกินไปปานจะกลืนไม่นานก็จาง แล้วก็เบื่อหน่าย แล้วมันก็จบลง..ถ้าต้องทนอยู่เพราะความสงสาร ก็คงไม่มีใครคนใดคนหนึ่งจะมีความอดทนได้นาน...

เรื่องของความรัก หากจะจีรัง ต้องประกอบด้วยความอดทน เสียสละ เข้าใจกันเห็นใจกัน และอภัยให้กัน..สำคัญที่สุดต้องหมั่นเติมเต็มในส่วนที่ขาดหาย ระหว่างระยะเวลาที่ครองคู่ที่ยาวนาน มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะที่จะครองรัก..ชื่นชมทุกครั้งที่เห็นคนสองคนอยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่า..

สำหรับตัวเอง..ไม่ประสบความสำเร็จค่ะ..เพราะไม่อดทน...

ส่วนมากน่าจะอย่างแรกนะคะ

เพราะคนข้างกายก็เป็นประจำ