สี่ห้องหัวใจ หากประกอบด้วยห้องหนึ่งเปรต ห้องสองอสูรกาย ห้องสามเดรัจฉาน แล้วห้องสุดท้ายควรใส่อะไรดี...?

ห้องที่สี่เป็นมนุษย์ผู้มีศีลห้าขั้นต้น รวบหัวรวบหางเพียงศีลหลักใหญ่

แล้วรวบย่อหลักใหญ่ทั้งห้าให้เหลือเพียงอยู่ในจิตของหนึ่งตั้งมั่นข้อเดียว

ก็สามารถคุมศีลแปด ศีลสิบ ศีลสองร้อยยี่สิบเจ็ด ก็อาจนำจิตไปสวรรค์

ไปพรหมฯ นิพพานได้ ดังเช่นองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ตรัสรู้ได้

โดยพระองค์เอง พร้อมประกาศธรรมนำเวไนยสัตว์โลกออกจากสังสารวัฎ

อันตัวเราคือหนึ่งในจำนวนเวไนยสัตว์โลกผู้นั้น ที่เพียรวิริยะเดินตามรอย

พระพุทธบาทที่ได้ทิ้งรอยเท้าใหญ่และกว้างไว้บนโลกใบนี้อยู่หลายแห่ง

เท้ามนุษย์น้อย ๆ อย่างเรา ๆ จึงควรก้าวไปด้วยความระมัดระวังบนความ

ไม่ประมาท ขอขอบคุณผู้รู้ที่มีนามว่า "ขันติ" สำหรับคำถามดี ๆ ในวันพระ

สาธุ ขออนุโมทนาธรรมมะจัดสรรไว้ดีแล้ว จงมีความเจริญยิ่ง ๆ ขึ้นไปเถิด

คนสุดท้ายมี"ความรักเป็นที่ตั้ง" มักพบทางขึ้นสู่..สวรรค์ครับ อิอิอิ

ห้องแห่งสวรรค์ เราควรมีความดีอยู่ในใจบ้างซิคับ

ใส่ ...ตาชั่ง...สิคะ แต่หาใช่ตัวคนชื่อตาช่างไม่

หากแต่เป็น ...................

เครื่องชั่งน้ำหนัก.......... ในใจตน

ความปรารถนาที่ดูจะไม่สิ้นสุดของคนนั้นสามารถ

ข่ม ระงับได้ เมื่อรู้จักยับบั้ง " ชั่งใจ " ค่ะ

ใส่ตัวตนเองของเจ้าของหัวใจครับ เพราะคงไม่มีอะไรเหมาะกว่านั้นแล้ว จะได้อยู่กับพวกเดียวกันอีกสามห้อง...และขังไว้อย่าให้ออกไปไหนได้อีกเลย

ถ้าจะให้ครบสุดท้าย ที่ไปในทางเดียวกันก็คงจะเป็น นรก ล่ะ

ห้องสุดท้าย ควรใส่"พระพุทธ"จะดีมากๆค่ะ,

คนสุดท้าย ควรมี"พระธรรม คือ คำสั่งสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า"ไว้ในใจตลอดเวลา,

..ถ้าเป็นคนศาสานาอื่นๆๆ ก็ตามคำสั่งสอนของศาสดา ของศาสนานั้นๆๆค่ะ.

ความชั่วเกิน75%แล้ว ใส่อะไรเข้าไปก็เป็นหัวใจมนุษย์ยากส์แล้วละครับ

คนมีความโลภเป็นที่ตั้ง มักพบทางไม่พ้นเปรต

คนมีความโกรธเป็นที่ตั้ง มักพบทางไม่พ้นอสูรกาย

คนมีความหลงผิดเป็นที่ตั้ง มักพบทางไม่พ้นเดรัจฉาน

คนมีธรรมะ ไม่โลภ ไม่โกรธ ไม่หลงผิด มักพบกับความสุข เหมือนพบสวงสวรรค์

ห้องที่สี่ควรใส่เทพแห่งความรักค่ะ เมื่อใจมีความรัก จะคิดให้ และไม่สะสม ปล่อยวาง ลดอัตตาเรื่อยๆ สักวันเปรต อสูรกาย และเดรัจฉาน ก็แพ้ความรัก เพราะ"พลังอำนาจที่สยบมารที่แท้จริงคือความรักและความเมตตา หาใช่ความรุนแรงและป่าเถื่อนไม่"